İnsanlar , elimizden ve dilimizden emin olmalı. Sabır okunmalı hayatımızda. Sözlerimiz kulaklara giderken, yaşayışımız gözlere 'şahidim ol' diyebilmeli. Yüzlerimiz secde iziyle birlikte yalansızlık alametini taşıyabilmeli.
Sözün kısası, farkımız, ahlakımız olmalı.
Ve bu da, birileri desinler diye değil, O'nun için olmalı...
Açık
"Biz hep açık konuştuk.
Gökyüzünden maviydi sözlerimiz.
Sığ bataklarda değildik, kuşlar gibiydik,
Uçarıydık. Gözlerimizde
Şavkıyan parıltılar gibiydik.
..."
Alphaville , Jean-Luc Godard
Sesin, gözlerin, ellerin, dudakların, sessizliğimiz, sözlerimiz, giden ışık ve dönen ışık... İkimiz için tek bir gülümseme... Bilme ihtiyacıyla, bizim görünüşümüz değişmeden gecenin gündüzü yaratmasını izledim. Ey herkesin sevgilisi ve tek bir kişinin sevgilisi ağzın sessizce mutlu olma sözü verdi. "Uzaktan uzağa" der nefret, "yakından yakına" der sevgi. Okşanmak bizi çocukluğumuzdan çıkarır. İnsanın şeklini git gide aşıkların karşılıklı karşılıklı konuşması olarak görüyorum. Her şey hareket halinde... Yaşamak için ilerlemek yeterli, sevdiklerine doğru ilerlemek... Sana doğru gidiyordum, durmaksızın, ışığa doğru. Gülümsemense, bu beni iyice ele geçiriyor. Kollarınsa sisi deliyor.
Her şey tesadüfen.Tüm kelimeler düşüncesiz. Düşünceler amaçsız.Bir bakış,bir kelime her şey..çünkü seni seviyorum.
"Ah insan! Birbirimizin arkasından konuşana kadar, birbirimize hakaret edene kadar, sevgi ile bakışarak birbirimize söyleyecek güzel sözlerimiz kalmadı mı?
Ey insan! Ey yitik insan! Birbirimizin hatasını kollamaya harcadığımız emeği, birbirimizi düzeltmeye, anlamaya, kucaklamaya emek harcayacak kadar da mı erdeminiz yok! "
Sayfa 69Kitabı okuyor
Albert Camus 7 Kasım 1913 - 4 Ocak 1960
Ne sana yeniIeceğiz ne başka bir kötü güce,
kaçınılmaz yolculuk saati çaldığında,
yaşama boşu boşuna sarılanlar karşısındaki sözlerimiz
şu güzel türküde çınlayacak:
"Ah, nasıl da onurlu yaşadık!"
Beni Deli Eden "Gölge" ye
Kalkamadığımız uykularımız vardı
Derin karanlığa gölgelenmiş benliğimiz
Kılıçtan keskin sözlerimiz vardı kağıtlarda dört dönen.
Noktası konulmamış cümlelerimiz
Unutulmuş virgüllerimiz vardı.
Yerine koyamadığımız taşlarımız vardı acılardan
Uyku görmemiş gözlerimiz vardı dertlerden
Sonra tek bir gölgemiz vardı
Kenarımızdan sinsice geçen.
Ufacık bir "biz" vardık
Yere, göğe sığdıramadığımız
Sonra, sonra
Saklanmış, uykuya hasret
Bir "biz" vardık
Bir de;
" Kalkamadığımız uykularımız! "
Bizim bütün sözlerimiz,
aklımızın şöleninden artakalan kırıntılarından başka bir şey değildir.
