Sözlerim korkutmasın seni; bir ölü hiçbir şey istemez artık, ne aşk ister, ne merhamet ne de teselli.
Senden önceki hayatım, hafızamın derinliklerinde kalmış bulanık ve muğlak bir şey; yüreğime artık yabancı ,örümcek ağları ile kaplı tozlu nesneler ve insanlarla dolu bir mahzendi sadece.
Ama ne anlamı var ki bir tabutun üstündeki çiçeklerin?
Ve insanlar arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yok .
Varlığımdan bile haberdar olmadığını en kötümser ruh halimde, kendimi en değersiz bulduğum anlarda bile hesaba katmamıştım . Bugün bunu anlıyorum elbette- ah,bana bunu da anlamayı öğrettin! -.
Ve senin içinde beni sana hatırlatan hiçbir şey olmadığını, senin hayatından benimkine bir örümcek iplikçiği kadar incecik bir hatıranın bile uzanmadığını gösteren o bakışın karşısındaki uyanışım,benim gerçekliğin uçurumuna ilk yuvarlanışım,kaderimi ilk sezişim oldu.
Ah ,bir insanın utancı bakışlarla çağırmıha gerilir orada ,kelimelerle kırbaçlanır!
-Sadece sen, sadece sen beni unuttun, sadece sen beni asla tanımadın.
.....
