Sevgili Erbaş’ ın çok sevdiğim kaleminden dökülen, birbirinden muazzam şiirlerin yer aldığı bu kitabı, bitmesin diye her satırı defalarca okudum. ‘Ömür Hanımla Güz Konuşmaları’ kitabın en güzel bölümü olabilir. “Kimseler görmedi Ömür Hanım, bu dünyadan ben geçtim. İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş ölüsü yüreğim- içinde senin ve benim ağırlığım- benim olmayan bir garip gülümsemeyle yüzümde, incelik adına, ben geçtim...”
Son olarak yazarın şu sözleriyle noktalıyorum
Şimdi ben bunca şiiri
Yazdım da ayrılıklar mı bitti
Şimdi ben bunca şiiri
Yazdım da ülke mi düzeldi
Şükrü Erbaş
1000 K ya özel
“ Ömür hanımla güz konuşmaları” şiirinin şairi yazmış bu kitabı, yine harikadır diye aldım hevesle okumaya başladım. İlk başta sıkıldım ne yalan söyleyim. Aşk vardı, tensel. Ruh yoktu sanki. Sonra kitap gonca gül gibi açtı. Dizeler zihinde istilalar başlattı. Şiir içine şiirden alıntıları çok güzeldi. Kalemi Hasan Ali Toptaş’a benziyordu, bir türküden bahsetmişti aynı onun gibi. Açtım türküyü 
Hasan Ali Toptaş ın Kuşlar Yasına Gider kitabındaki Denizli’ye gittim. Acıyı da çok güzel işlemiş şair, doğuda üniversite okurken anlatılan acılara benzettim daha çok onların sesi gibi. “Deniz-Yusuf-Hüseyin” deyince kitapta tahminlerim oturdu yerine. Betimlemeler hep mi harika olur, bu kadar çok çiçek nasıl bilinir, puhu kuşu nasıl bir kuştur ? diye sorular uçuştu zihnimde (En az beş defa “ puhu kuş”u geçti ayrı ayrı şiirlerde ) “ çocukların ve kitapların tanrısı “ diyerek kendi tanrı algısını serdi gözlerimizin önüne. Sanırım bu algı oluşana kadar o da çok çatıştı. Hep en çatışılan da tanrı algısı değil midir zaten ? En sonunda Yozgat’ı İstanbul’a yazılan övgüler gibi yazdı, ama hep geçmişi özleyerek.
@Edaorn 
Bağbozumu Şarkıları Şükrü Erbaş
