"Bir insanın canını acıttın mı, senden intikamını alabilir bunun ya da seni bağışlayabilir. O masum bitki ve hayvanlara gelince, Tanrı onları insanların eline teslim etmiştir ki onları sevsin, kendilerinden güçsüz kardeşleriymiş gibi onlarla bir arada yaşasınlar. Bir insana sevgi gösterdin mi, teşekkürle, sevgiyle öder karşılığını. Oysa bir böceği, bir balığı, bir kuşu, bir bitkiyi ya da çalıyı koruyup gözetir, hele ona sevgi gösterirsen, Tanrı’nın kendisine göstermiş olursun bu sevgiyi.
Sayfa 149Kitabı okudu
"Tanrı’nın İşleri’ni anladığını düşünen herkes de ahmaktır" diye yazar Bokonon
Tek dertleri bana normal ve mutlu bir hayat vaat etmekti. Ama gün geçtikçe bu, arzuladığım şey olmaktan çıktı. İstediğim şeyler gün geçtikçe hep istemeye eğitilmiş olduğum şeylermiş gibi görünmeye başladı. Herkesin istediği şeylerdi bunlar. Kendim olmaktan öyle sıkıldım ki. Şimdiden önce.
Şimdiden önce her şey yanımda taşıyıp durduğum bir
MİRDAD: İnsanın zamansız doğuşunda, evrenin üst kutbundaki iki baş
melek arasında geçti bu konuşma: Dedi birinci baş melek:
Harikulade bir çocuk doğdu dünyaya; dünya kaplandı ışıkla. Yanıt verdi
ikinci baş melek:
Görkemli bir kral doğdu cennete; cennet doldu neşeyle.
1: O, cennet ve dünyanın birleşmesinin meyvesidir.
2: O sonsuz birlikteliktir;
Dünyaya gelmedin say yağız yere girince.
Tanrının 'gel' buyruğu tatlılıkla erince
Ona doğru can kuşu nice uçmasın, nice?
Ne yaşamak tasası, ne dünyanın yasası,
Ne de bir kaygı kalır can yükünü derince.
Bu dirlik bir kılıçsa ölüm onun kınıdır;
İkisini birlikte verirler bir verince.
Ecel dedikleri şey erlerin kevseridir;
Gözünü kırpmadan iç, içme çağı erince.
Bir yumunca gözünü, kaybedince özünü
Çalamazsın sazını öyle inceden ince
Ne güneş kalır, ne ay; ne ırmak akar, ne çay;
Dünyaya gelmedin say yağız yere girince.
Bildiğin, neyse unut, Tanrı'ya kavuştun tut,
Bir gün ölüm meleği seni yere serince.
Şu gördüğün ne varsa birer damladır,
Bir denize akıyor hepsi yerli yerince
Bitiş gördüğün baştır, mezar beşiğe aştır,
Ölü diriye eştir, düşün biraz derince.
Atsız! Ölüm gerekmek teninde can yaşarken,
Sen burada olmazsın ölüm kanat gerince...
Sıradanlaştı Ölümler
Bu toplumun cinnet duygusu eşiği , sınırı yok. Bu toplum tanrının seyirci olarak yarattığı bir toplum . Herşeye seyirci kalacak trübünden bağıracaklar . O yüzden ölen her insan öldüğüyle kalıyor/kalacak.