Ruh el yordamıyla arayıp bulur. Bulunan, sınanmış olan bu ruh da, bir kadındır. Bir el size dayanak olur. Bu onun elidir. Bir çift dudak alnınızı öper, bunlar onun dudaklarıdır. Ta yanı başınızda bir nefes duyarsınız, o’dur. Her şeyi ondan almak -din ve dindarlık dahil- hiç terk edilmemek, size yardım eden bu hoş güçsüzlüğe, bu yıkılmaz çalgıya dayanmak, onun elleriyle Tanrı’ya dokunmak.
Ona sarılabilmek...
"Aşkı yalnızca Tanrı’ya varma yolunda çekilmesi gereken bir çile olarak görenlerin dokunma bilgisinden kuşkuya düşerim ben. Dokunmak da bir Tanrı'ya varma bilgisi olamaz mı?"
Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir
Pencereden sokak lambalarını seyre daldın
Zihninde hiç var olmadığın bir an canlandı
Hiç var olmadığın o zaman dilimine dokunmak istedin
Aradın hiç bilmediğin sokaklarda onu
Tanımıyordun ki oysa onun çehresini
Bulmaktı görevin dağıtmak için yazgıyı
Darmadağın etmek için
Tutup onu savurmak için...
Onu bulduğun an
Bu yüz dedin bana ait değil
Bu kalp bende değil
Parçalamak istedin öfkeyle zamanı
Çaban gülünçtü
Ait olamadığın o dünya için tanrıya isyanın saflıktı
Öfken aşktı
Büyüttün onu durmaksızın
Elinde olsa parçalardın sana ait olmayanı
O köhne anıları...
