İnsanların kendini beğendiği ve samimiyetsiz davrandıkları, sadece kendi düşündükleri, kendi yaşantılarının önemli olduğunu hissettirecek bencillikte olduğunu düşündüğüm ve insanlardan uzaklaştığım bu dönemde okumak gibi bir hata yaptım sanırım. Bu kitap ne kadar da ben, beni yansıtıyor diyebileceğim cümlelerle karşılaştım. Bu cümleleri en az iki kere okuyup gülümsemekten ve defterime kaydetmekten bir hal oldum. Bütün alıntıları paylaşırsam siz sevgili okuyuculara haksızlık olur diye düşünüyorum. 'Kitabı direk paylaşsaydın' gibi yorumlara maruz kalabilirdim :)
"İnsanların diğer insanları kendinden yola çıkarak değerlendirmesinin ne kadar aptalca olduğunu daha iyi anlıyorum. Hem kendimle fazlasıyla meşgul olduğumdan, hem de iç dünyam fazlasıyla fırtınalı olduğundan, başkalarını kendi haline bırakmayı yeğliyorum, keşke onlar da benimle uğraşmasa." bu kısımda 'ah Werther' dedim, insanlar her zaman, her dönemde başa bela olabiliyor.
Tabiki kitapta beğenmediğim, yavaş yavaş sona yaklaşırken 'Ah yapma sakın!' Dediğim kısımlar oldu. "Ne sen bensiz olabilirsin ne de ben sensiz" diyebilecek kadar bir aşka düşkün olması ve hayatından vazgeçmesi beni rahatsız etti. Her ne kadar dönemin gençlerini intihara sürüklesen de bu ruh haliyle bile ben sadece üzüldüm sana Werther :(
