Yenə o bağ olaydı, yenə yığışaraq siz
O bağa köçəydiniz.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq,
Sizə qonşu olaydıq.
Yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim,
Qələmə söz verəydim.
Hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham...
Yazaydım səhər-axşam.
Arzuya bax, sevgilim, tellərindən incəmi?
Söylə ürəyincəmi?
Yenə o bağ olaydı, yenə sizə
Sayfa 188Kitabı okudu
Yenə o bağ olaydı...
Yenə o bağ olaydı, yenə yığışaraq siz
O bağa köçəydiniz.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq,
Sizə qonşu olaydıq.
Yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim,
Qələmə söz verəydim.
Hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham,
Yazaydım səhər axşam.
Arzuya bax sevgilim, tellərindən incəmi?
Söylə, ürəyincəmi?
Yenə o bağ olaydı, yenə sizə
Hər kəsin tək bir həyat qayəsi var : Xoşbəxtlik… Nədir xoşbəxtlik? Həqiqətən də, bilirik əsl xoşbəxtliyin nə olduğunu, yoxsa insanlar həyatları boyunca heç dadmadıqları, bilmədikləri fani bir hissin arxasınca qaçırlar? Ömrünüzdə ən xoşbəxt anınız hansıdır məsələn? Yaxşı, gəlin, qəliz suallardan başlamayaq. Həmçinin, əsrimizin bəlası olan “ən“-
Ən çox sevdiklərimdən...
Bu fələyin ümmanında,
Mən üzməyi bacarmıram.
Məni niyə əzirlər ki?
Mən əzməyi bacarmıram.
Dilim də yox tərif deyə,
Tərif yerdən göyə dəyə,
Sən ƏN... ƏNsən deyə-deyə,
Söz düzməyi bacarmıram.
Bu məmləkət dözümlüdür,
Çəkir zillət dözümlüdür,
Bəlkə, "millət dözümlüdür",
Mən dözməyi bacarmıram.
Üz tutmuram insanlara,
Üz tuturam ümmanlara,
Gəlin, çıxaq meydanlara,
Tək gəzməyi bacarmıram.
Ramin Allahverdi
Tısbağa Sofiya
Anamın tısbağalardan zəhləsi gedərdi. Xoşuna gəlməyən qonşuları, arası olmayan tanışları, atamın sırtılmış qohumlarını tısbağaya oxşadardı. Səbəbini soruşmamışdım bu nifrətin. Qorxurdum, elə səbəb gətirər, mənim də zəhləm gedər.
Diribaş dostlarım deyirdi ki, tısbağanı öldürməyin bir dənə yolu var. G*tünə çubuq soxursan, başını çanağından çıxardır.
Görəsən, mən yaxşı oğlanammı?
Hərdən düşünürəm ki, görəsən, mən yaxşı oğlanammı? Əvvəlcə, cürbəcür yalanlar söyləyib, özümü inandırıram ki, "həə, mən yaxşı oğlanam". Amma daha sonra bu aləmin ştamp-qəlibi olan bir cümlə yadıma düşür.
"Yaxşı oğlan özünə yaxşı oğlan deməz".
Bu halda çıxılmaz bir vəziyyətə düşürəm və sizi inandırım, heç bilmirəm nə edim. Necə
Bir tanış uşaq var. Belə baxanda, o qədər də pis uşaq deyil. Cana yaxındı. Yalan olmasın, iki gündən bir zəng edir, yazır. Necəsən? Nə var nə yox? Evdə-eşikdə, çöldə-bacada nə var nə yox? Nə qulluq edim, nəyə ehtiyac var? Qadan alım, başına dönüm, can deyər, can eşitməsə, bir də can deyər. Qaynana təzə kürəkənin başına dolanan kimi başına dolanır. Çay içirsən, stəkan boşalan kimi tez deyir, can, qadan alaram, sən əziyyət çəkmə. Hələ bundan da artığı. Mənzərəni gözünüzdə canlandırın zəhmət olmasa, görün, siz də diksinirsinizmi?
Adam dostluğunu, sədaqətini hər mümkün variantda göstərsə də, suni gəlir. Alışa bilmirsən, onun bu yaxşılıq etmək istəyi bezdirir, davamlı yaxınlığı bezdirir. Yenə deyirəm, bəlkə də ən normalı budur, amma nəsə o deyil e.
Dərd odur ki, belə olmayanda da adam inciyir. Nəsə orta bir variant, məxrəc olmalıdır. İşi düşəndə hal-əhval tutan adamlar kimi. Şəxsən mən bundan incimirəm. Ən səmimisi budur. Mənə hər gün yazmaq, halımı soruşmaq məcburiyyətində deyil kimsə. İşi düşüb, dara düşüb, ağlına gəlmişəm. Yaxşı olar ki, həmin adamlar da bir başa sözünü desin, tay kivrəsi olduğum uşağın cükünə qədər maraqlanmasın.
Ümumiyyətlə, gəlin, hərdən bir-birimizi rahat buraxaq. Tək qalmaq istəyəndə artistlik edib onu ondan çox sevirmiş kimi göstərib, həyatına paz olmayaq. Əgər bir adam dərdini demək istəmirsə, danışmağa ehtiyacı yoxdursa, dirənməyin də adı yoxdur. O cümlədən belə olmayanda da üz üzdən utanar prinsipi ilə yanaşmayaq. Sadə, səmimi, mehriban olaq.
Xahiş edirəm, təklifimi dəyərləndirin.
Səməd Vurğun - Şair, nə tez qocaldın sən?! (1953)
.
Nemətsə də gözəl şer,
Şair olan qəm də yeyir.
Ömrü keçir bu adətlə,
Uğurlu bir səadətlə.
Görən məni nədir deyir:
Saçlarına düşən bu dən?