Bir kitaba başlarken, özellikle bir romana, kendimi verebilecek miyim ve karakterlere uyum sağlayabilecek miyim diye çok düşünürüm. Ama Grangé kitaplarına başlarken bu düşünce aklımın ucundan bile geçmiyor. Okuduğum bu 7'nci kitabından sonra gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, Grangé'ın yazdığı her kelime bambaşka bir dünyanın kapılarını aralıyor. Öyle ters köşe ediyor ki, tüm varsayımlarınız, tahminleriniz bir anda alabora olabiliyor. Kitabın sonuna kadar karanlık bir dehlizde hissederken, anca kitabın sonunda görebiliyorsunuz aydınlığı. Grangé yaşayan bir efsane.
Kitaba gelince, tasvir edilen bir şeytan... Ama bu şeytan aslında insanın içindeki kötülük. Öldürme, tecavüz, sadizm vb. vahşi duygular. Dindeki aşırılığın, sofuluğun kaçınılmaz sonu olan bir tür sapkınlık hali aslında. Grangé bunları anlatırken, bizi hem Katolik mezhebinin hem de bilimin hiç bilmediğimiz taraflarına götürüyor. Bize yaşattığı bu yolculukta birbirine taban tabana zıt olan din ve bilimin bir bakıma "kesiştiği" noktayı görmemizi sağlıyor.
