Benim için üç dünya vardı; birincisi yaşadığım dünya , sadece benim için yaratılmış ama asla uymakta başarılı olamadığım emirler altında bir köle olarak yaşadığım dünya, ikincisi benden sonsuza dek uzak içinde senin yaşadığın, hükmetmekle , emir vermekle ve uyulmadığı zaman öfkelenmekle geçirdiğin dünya, üçüncü dünya ise herkesin mutlu emir ve zorunluluklardan bağımsız yaşadığı bir alem..
Sayfa 32
Sen sevgiline ne verebilirsin sanki? Kalbini mi? Pekâlâ, ikincisine? Gene mi o? Üçüncü ve dördüncüye de mi o?.. Atma be adaşım, kaç tane kalbin var senin?.. Hem biliyor musun, bu aptalca bir laftır: Kalbin olduğu yerde duruyor ve sen onu filana veya falana veriyorsun... Göğsünü yararak o eti oradan çıkarır ve sevgilinin önüne atarsan o zaman kalbini vermiş olursun...
Sayfa 14
Mesela tabiatta, ateş (sebep) suyu kaynatıyor (sonuç); ama suyun kaynaması, yanı sonuç, ateşin yakması üzerinde artık bir etki
bırakmıyor. Sonuçtan sebebe olan yol, kapalıdır. Sosyal işaretler arasındaki ilişkilerde de sebep sonucu meydana getiriyor,
ama sonuç ortaya çıktığı zaman sebebin üzerinde etki bırakıyor. Yani sebebin rolünü, ona karşı
KİBAR PRENS MASALI
Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde. Develer tellâl iken, koyunlar berber iken, büyük, güzel bir ülkede iyi bir kral yaşarmış. Kralın ikiz oğulları varmış. Bu kardeşler ikizmiş; ama ne yüzleri, ne de huyları birbirine benzermiş. İkisi de güzelmiş güzel olmasına ama biri iyi huylu ve çok kibarmış.
Taha Kılınç - Çıkış Nerede?
Önümüzde duran bir problemi çözmenin ilk adımı, onun 'nasıl' ortaya çıktığını derinlemesine analiz etmektir. Böylece problemi doğuran sebeplere ulaşır, bunları ortadan kaldırmak için adım atmaya başlarsınız. Problemi doğuran sebeplere kafa yormadığınızda ve meselenin nasıl düğümlendiğini anlamaya çalışmadığınızda, durmaksızın problemi tarif ve
"EVLAT KATİLİ" (MUTLAKA OKU BİR ŞEY KAYBETMEZSİN)
“…Olur ki, hoşlanmadığınız bir şey
sizin için hayırlı olur. Olur ki, sevip
arzu ettiğiniz bir şey sizin için şer
olur. Doğrusunu Allah bilir, siz
bilmezsiniz!” (Bakara, 216)
Uzun yıllardır bu sevinçli haberi
bekliyordu. Sanki ayakları yerden
kesilmiş heyecanından uçuyordu.
Hemen beyine, annesine, ne bileyim,
onun derdini yüklenen herkese
“Benerci sordu :
— Saat kaç?
— Altı.
— Âlâ.
— Anlamadım.
— Hiç. Dinle. Bu kitabın birinci kısmında, arkadaşlarım bana : “Sen bizi sattın,” dediler. Alnımda hâlâ onların attığı taşın izi var. Halbuki ben tertemizdim. Fakat onlar haklıydı. Kıl kaldı, kendimi öldürüyordum. Fakat bu haltı yemedim.