Seyrine doyamadığım umman
Şimdi gözümde bir bardak su
Karaya oturmuş bir geminin
Son çırpınışları belkide bu....e.meral
Mevlana
Hangi kıyılara yolculuk, ey dost?
Yolcu yok, yol yok, önünde rehber yok.
Deniz nerede, gemi nerede, gemici nerede?
O ülkelere sefer yok, gönül hey!
Ne sandal var, ne sandalcı, ne halat...
Zaman yok, zemin yok, asuman yok...
Nehir yok, göl yok, umman yok...
Nereden içeceksin, gönül hey!
Evren serap, vaha sensin.
Susuzluktan yanıyorsan,
Kendi çeşmenden içersin.
Divân-ı Kebir'den
Aman Efendim! Aman Galiba Ahir Zaman!...
Aman efendim, aman!
Galiba Âhir Zaman!
Manzarası yurdumun,
Tufan gününden yaman!
Göz görmez aydınlıkta;
Asümanedek duman.
Yer dumanmış ne çıkar,
Duman dolu âsüman.
Sen Ben olsaydın...
Vareden'in adıyla insanlığa inen Nur
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat
En müstesna doğuşa hamiledir kainat
Yıllardır boz bulanık suları yudumladım
Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları
Yağmur, seni
Allah her şeyi kendi nurundan yarattı. Allah’ın nuru bir umman, yaratılmış her şey onun dalgaları ve köpükleri. İnsan, yaratılmışların en üstünü olmak dolayısıyla Allah’ın tecellisine en ziyade layık olandır. Güneşe göre bir zerre; ummana göre bir damla. Her damla ummandan bir parça ve her damlada ummanın bütün özellikleri var. Onun içindir ki iki cihan güneşi Muhammed Mustafa, ‘Kendini bilen Rabb’ini bilir’ buyurmuştur. Nerede bir damla varsa ummana koşar. Her damla ummanı özler; her parça bütününü arar. Alem Adem içindedir, Adem de alem içinde. Dervişin marifeti kendini silmek değil kendini bilmekledir.”
