Hiç kurmadığın bazı cümleleri unutamıyorum.
Söylenmesi gereken yerde söylenmeyen şeyler de üzer çünkü...
Erdem Beyazıt
Boğuk bir bakışın oluyor senin
Bir girdap derinliğinde kayboluyor gibiyim
Yok gibi yaşamak bu kalkıp kurtulmak gibi kalabalıktan
Durma bana türkü söyle Anadolu olsun
Susuz dudak gibi çatlak olsun
Karanfil gibi olsun kara çiçek gibi solgun yüzün
Durmadan akıyor kalbim ayaklarına bana karanlık bakma
Ağıyorum bir karanlık karayel saçlarına
Çekme ülkemden nar yangını gözlerini
Beni bu kentten kurtar beni yalnız ko git beni
Arıyorum arıyorum o ilk çağ ırmaklarında sedef ellerini
Susmam seni ürkütmesin içimde çağlar var bilmelisin
Katı bir yalnızlık bu bilmelisin
Kaçmam kendimi bulmam ben senden yoksunum iyi bilmelisin.
Şu yalnızlık çıkmazında önümde niye sen varsın
Niye her şey bir anda kayıyor sen kayıyorsu
Kalbim niçin bu kadar yabancı sen niye yoksun
Bir sam yüklü geceleri içimden atamıyorum
Niye bunları bir anda unutamıyorum
Hadi tut elimden gök gibi ölü kadar yalnızım.
Böyle Birini Tanıyorum ...:))
Ama bir adam, büyük bir şair tanıyorum...Bir kere benimle birlikte seyahate gelmişti. Karısı bana, “Şimdi bu adamla yaşamanın ne kadar zor bir şey olduğunu göreceksin işte” demişti. “Sorun nedir?” diye sordum. “Kendin göreceksin” dedi. Asla hiçbir yerde ne bir çay, ne de su içiyordu. Onu buna ikna etmek çok zordu çünkü hemen, “Kim bilir? Ya su
Bir acıya tahammül edebilmek ancak ondan daha büyük bir acıyla yüz yüze gelmekle mümkün olabilirmiş, anladım. Şimdi, bir dağın diline emanet ettiğimde bile ölü harfler, yanık kelimeler doğuran bu seyrüseferi, altında ezildiğim her şeyi, bu acıyı unutabilmek için bir diğer acımı diriltmeye uğraşıyorum. Seni unutmak için yaşadıklarımı, yaşadığım şeyi unutmak için de seni hatırlıyorum. Ama mümkün değil, hiçbirini unutamıyorum.
Sayfa 393 - Timaş yayınlarıKitabı okudu
Öpüşünü tatmasam da, unutamıyorum ismini.
Rüyalarımdan çıkmıyor, aşkım hakikiydi.
Unutamıyorum dehanın nasıl ödüllendirildiğini? Hasetle ve kötülükle!
Unutamıyorum çalışmalarının lanetlenişini, yakılarak alevler içinde.
:D
"Tüfek, askerin namusu" diye öğretilmişti; olur olmaz yere bırakılmazdı. İki yıl sonra lise öğrencisiyken çıktığımız bir uzun yürüyüşte verilen kısa molada, işemek için tüfeğini duvara dayamış olan bir arkadaşımıza Doğulu bir yarbayın atın üstünden,
- "Ulaaa, ananın tığı değil o.. Ananın tığı değil oooo!.." diye bağırdığını hiç unutamiyorum.
Sayfa 575Kitabı okudu
hatırla beni, olur mu..
Seni hiç unutamıyorum.
Sen de beni hatırla,
Huzurlu uyanamadığın sabahlarda,
O boşluktan düşme hissine kapıldığında.
Durup dururken efkarlandığında,
Yaktığın her sigaranın
Gırtlağına değen son dumanında...
