o ve ben. bir kez daha yaşamak için..., uzun değil ama!!, bir kez daha sevişebilmek için, bir kez daha karın ortasında kalabilmek için sessizlikle arkadaş oluruz. dünyanın bir hücre olduğunu unutmak için inşaa ettiğimiz hücrede sessizlik perdeler kadar kirlidir oysa. hiç hikaye yaşayamaz. şiir de okuyamaz.
sessizlik elma yiyemez.
Sayfa 9
Hatırlamak için harcadığımızdan çok daha fazla çabayı unutmak için harcıyoruz herhalde.
Unutmak...
Çaresizlerin, fırtınalar arasında, bir gün oraya ulaşmanın düşünü kurdukları o acıklı sığınak. Hayatımıza girenleri ya da girmek için kapılarımızı zorlayanları silmek aklımızdan, onlar yokmuş gibi davranıp onlar yokmuş gibi yaşamak.
Geçmişi, o geçmişi yaşayan parçamızla birlikte çıkartıp atmak içimizden, atılan her parçayla birlikte içimizde bir boşluk kalacağını bilerek yapmak bunu.
Ya da yaşanacak bir şeyler vaat edenleri, bir gün onları da unutmak zorunda kalacağımızı düşünerek, daha baştan unutmaya çalışmak, geçmiş gibi gelecekten de parçalar ayıklamak.
Geçmişimiz ve geleceğimizle bir kazı yerine çevirmek hayatımızı.
16 Mart 2021. O gün galiba hiç farkına varmadan çok değer verdiğim bir şeye veda ettim. Hiç başına gelebileceğini düşünmediğim kedim Prenses veya çoğu zaman Şişko diye seslendiğim kedime veda ettim. (yanlış anlamayın ona şişko dememin tek sebebi şişman bir kedi olması değil. ve lütfen beni bunun için linçlemeyin.) O benim için çok değerliydi. Bu
o ve ben. Bir kez daha yaşamak için.., uzun değil ama!!, bir kez daha sevişebilmek için, bir kez daha karın ortasında kalabilmek için sessizlikle arkadaş oluruz. Dünyanın bir hücre olduğunu unutmak için inşaa ettiğimiz hücrede sessizlik perdeler kadar kirlidir oysa. Hiç hikaye yaşayamaz. Şiir de okuyamaz.
Sessizlik elma yiyemez.
Yuvarlanmamak için bir dikene tutunmak. Ve unutmak asıl acıyı. Uçurumu unutmaya çalışmak. Şuurun kendini koruması bu. Hep başkalarında yaşamak, başkalarının yarınını, bugününü, dününü kendine dert etmek.
