Divana uzanıp kitabın en sevdiğim bölümünü açtım. Pek çoklarından farklı olarak, üstadın son derece güçlü, kuşkucu akıl yürütme yöntemiyle, “düşünüyorum öyleyse varım” noktasına ulaşıp insanın tözel gerçekliğini su götürmez biçimde ortaya koyduğu bölüm değildi favorim. Ben oradan sonra hızını alamayıp insandaki bu özün, “bir dağ ve vadinin birbirinden ayrılmazlığı gibi" Tanrı'nın gerçekliğine işaret edişini tespitlediği, diğer bir deyişle, yüce yaratıcının da varlığını kanıtladığı bölümün meftunuydum. Böyle göz kamaştırıcı hatalar bana en sağlam doğrulardan daha çekici gelmekteydi ki, bu durum sanatsever tabiatım kadar birtakım karakter zaaflarıma da yorulabilirdi. Öte yandan bu büyük adamın, tam da Tanrı'nın varlığını kanıtladığı iddiası yüzünden kilisenin hışmına uğraması, örgütlü dinlerin varlığını sürdürebilmesinin, insanların Tanrı'ya kayıtsız şartsız inanmasından ziyade ondan kuşku duymasına bağlı olduğunu göstermesi yönüyle mükemmel bir ironi teşkil ediyordu.
Sayfa 16 - AlfaKitabı okudu
Aynadaki Yalan/Necip Fazıl Kısakürek
GEÇİLMEZ
Bu kapıdan kol ve kanat kırılmadan geçilmez;
Eşten, dosttan, sevgiliden ayrılmadan geçilmez;
İçeride bir has oda, yeri samur döşeli;
Bu odadan gelsin diye çağrılmadan geçilmez;
Eti zehir, yağı zehir, balı zehir dünyada;
Bütün fâni lezzetlere darılmadan geçilmez;
Varlık niçin, yokluk nasıl yaşamak ne top yekün?
Aklı yele salı verip çıldırmadan geçilmez;
Kayalık boğazlarda yön arayan bir gemi;
Usta kaptan, klavuza varılmadan geçilmez;
Ne okudun, ne öğrendin, ne bildinse berhava;
Yer çökmeden gök iki şak yarılmadan geçilmez;
Geçitlerin, kilitlerin yalnız O'nda şifresi;
İşte işte o eteğe sarılmadan geçilmez!
Necip Fazıl Kısakürek Aynadaki Yalan kitabını bitirince aklıma bu şiiri geldi Üstadın; konusu ile bağlantılı olduğunu düşünerek paylaştım.
Kısaca kitaptan bahsedersek; Naci karmaşık ve belirsiz hayatından uzaklaşarak yaşadıklarının da etkisiyle "Tasavvuf" yolculuğunu benimsemiş "içten yanma" kavramı ile Vecd, aşk, İhlâs' a kavuşmayı arzu etmiştir. Bu yolda ızdırap, göz yaşı döksede mücadele ve dua ile Muradına kavuşmuştur..
Üstadımın bir çok eserini okudum ve her okuduğumda etkilemiştir beni, "iz" bırakmıştır bende; yine o kitaplarından biri ile karşılaştım. Beğendim, faydalı buldum. Farklı bir roman olmasının yanında Akıcı üslubu ve su gibi akan hikâyesini, anlatış tarzı güzel. Hayata, yaşama dair insanı düşüncelere sevk ediyor, mesajlar veriyor..
Başlık kalbiniz olsun
En son Hira'dan yazmıştım size.
Hira...
'Rabbimin bir adımıma koşarak geldiği' demiştim hani.
Dilerseniz, hirasına yönelmiş olanlar için devam edelim.
Şu sıralar Aziz Mahmud Hüdâyi Hazretlerini okuyorum.
Ayrılığa Dayanamazdım…
Ahmed bin Hanbel yaşlılık çağındayken bir gün kapısı çalınır. Çocuklar kapıyı açar bir bakarlar ki gelen o: Abdullah Bin Mübarek. Sevinçle içeri koşup "Baba o geldi!" derler. Babalarının çok sevineceğini; hasta, yaşlı haliyle çocuklar gibi neşeleneceğini ümit ederler ama hayret! Ahmed bin Hanbel birden kaşını yıkıp ciddileşir, biraz düşündükten sonra "Selam söyleyin, dönsünler. Görüşemeyiz,” der. Çocukları şaşkın şaşkın, üstadın kırılmasından korkarak emri yerine getirirler. Ama söyledikleri karşısında Abdullah bin Mübarek hiç gücenmez, "Peki evlat, selamımızı söyleyin," deyip döner. Selamını iletmek üzere babalarının yanına döndüklerinde merakla sorarlar:
"Babacığım niye böyle yaptınız? Ömrünüzce onu özlediniz. Ne olurdu bir göz görseydiniz?"
"Evladım, kavuşmak güzel ama ayrılmak mukadderdir. Burası dünya, saatler sürse de beraberliğimiz eninde sonunda vedalaşacaktık. Onun gidişine dayanamazdım, sizi yetim bırakmak istemedim. Ayrılık olmayan yere randevu verdim," der.
Sayfa 40Kitabı okudu
Hasanül Benna şu sözleri de ekledi: "Şıh Süleyman Nedvî'den işitmiştim. Şöyle demişti: Biz Hindistan'da hilâfetin kaldırıldığı haberini aldığımız gün, her Müslüman ailede matem tutuldu. Hindistan Müslümanlarının hilafete bakışı, sevgisi ve verdiği önem bambaşkadır... "İslâm dünyası, bütün Müslümanlar, hilâfetin kaldırıldığı gün, küçük yaşında, babası ölmüş de yetim kalmış çocuklar gibi olduk..."
Bunları söyleyen üstadın mendilini çıkarıp göz yaşlarını sildiğini gördüm... Türkiye'deki Müslümanları, "Hilâfetin önemi yoktur, müslümanlara faydası olmaz, zaten öteki Müslümanlar Osmanlı halifesini dinlemiyorlardı." diyenler nerede; hiç görmediği İstanbul'da yok edilen hilâfet makamı için Medine'de, Hindistan'da göz yaşı döken, hâlis Müslümanlar nerede!..
Sayfa 265Kitabı okudu
