1 aydır buradayım. Birçok taciz içeren mesaj ve yorumlar aldım. İnsan ilk defa şaşırıyor acaba tek miyim diye. Sonradan öğrendim meğer DM'den her pisliği yazıp sonra üste çıkma çabaları varmış. Yeri geldi duyar kasıyorsun dediniz, yeri geldi kuyruk salladın dediniz. Ve bunu dediğiniz için şuan bunlardan korkup susan hemcinslerim var. Utanıyorum, tiksiniyorum aynı toplumda olmamıza. 1 aydır anlatmaya çalıştığım şeyi bu gün https://1000kitap.com/Desss bir iletiyle anlattı ve umarım anlamışsınızdır. Engel attıkca bir yerleri kalkıyor ve üstümüze gelmeye devam ediyorlar. Kimseden korkmadan ileti atın. En azından "boşşş yapalım canım sıkıldı" iletilerini görmekten iyidir.
"Erkekler 24 saatliğine yok olsaydı ne yapardınız?" diye bir anket yapılmış. Kadınların, yapılan oylamada en çok ilgi gören cevabı ise "Geceleri yürüyüşe çıkardım." Olmuş. Resmen özgürlüğün kısıtlanması bu, utanıyorum. Biz erkekler böyle olmamalıydık.
O kadar kitap okumama rağmen 
Şeker Portakalı 'nı hala okumadığım için utanıyorum. Gidip bir köşede profilimde falan belirtmeden okuyasım geliyor.... Var mı sizin de böyle hala okumadığınız için söylemeye utandığınız kitaplar? :(
Lütfen 5 dakikanızı ayırır mısınız?
Hayatımın en zor günlerinden birini geçirdim bugün. Ama sokaktaki canların yaşadığı şeylerin yanında bizim zor günlerimiz ne ki!
Hiçbirimiz arabanın arkasına bağlanıp ciğerimiz patlayana kadar koşturulmadık mesela.
Hiçbirimiz ''aa birisi bize yemek koymuş'' umuduyla sevinip zehirlenmedik.
Hiçbirimiz kımıldamayalım diye kemerle
BU ÜLKEDE KADIN OLMAK ZOR AMA KADIN ÖLMEK KOLAY.!!
Bu haller ne böyle!?
*Sen kadınsın gülemezsin.
*Tırnaklarına oje sürsen araba falan süremezsin.
*Kocan ne derse o olur, ona karşı gelemezsin.
*Sen sokakta gezemezsin.
*Sen geceyi sevemezsin.
*Sanat senin neyine?
*Hayal senin neyine?
*Kır dizini otur evinde, ses çıkarma beyine.
*Çalışmak senin neyine?
*Futbol senin neyine?
*Kariyer, okul, siyaset ve tatil senin neyine?
*Çünkü sen bi kız çocuğusun ve lanetin var.
*15'indesin 30'luk kocanla bi saadetin var.
*Erkek olsan rahat olurdun, artık haline yan.
*Çünkü senin koruman gereken bi bekaretin var.
*Evde şiddet görüyosun anlatamıyosun birine bunu.
*Sokaktaysa insanlar izliyolar geride durup.
*İnanın insanlığımdan utanıyorum.
*Affetme bizi Özgecan, Affetme bizi Emine Bulut.
BU ÜLKEDE KADIN OLMAK ZOR AMA KADIN ÖLMEK KOLAY.!
baba ben artık bu evde yaşamak istemiyorum yıllardır ruhumuzu öldürdün bu evde hayatında bir roman okumadın bir sinemaya gidip heyecanlanmadın beni ve annemi bu çirkin eşyanın içine hapsettin yemekten ve uyumaktan başka bir şey düşünmedin bende bütün duygular senin bu inatçı duygusuzluğuna karşı gelişti kuru mantığınla içimizi kuruttun sana benzeyen taraflarımdan ellerimden ayaklarımdan utanıyorum ihtiyarlayınca sana benzemekten korkuyorum kötülük edemeyecek kadar kısır kafanda yalnız bizim için yaptıklarının defterini tuttun bana aldığın ilk elbiseden verdiğin son harçlığa kadar hastalığımda uykusuz kaldığın gecelerin hesabına kadar kaydettin bu ağır havalı evin içini güzel bir müzik sesiyle bir kitapla süslememe izin vermedin nasılsa eve giren bütün güzelliklerin birer birer yok oluşunu kayıtsız bir sabırla seyrettin kanaryam öldüğü zaman bir yenisini almadın çiçekler solunca boş saksıları balkona taşıdın hiç duydun mu hediye diye bir sözün olduğunu insanların birbirine aldıkları ve genellikle çocukları sevindiren hediye bir gün elinde bir balonla eve döndün mü yaptığım resimler için ağzından çaktığın çivilere dikkat et duvarları berbat ediyorsun sözünden başka bir söz çıktı mı bu evde senden başka varlıkların yaşadığını hiç düşündün mü ben bir kitap okurken ne okuyorsun diye bir soru sordun mu beni elimden tutup bir gün parka götürdün mü..
Tanrım Tanrım Tanrım. Sen var mısın, yok musun bilmiyorum. Ben varım ve acı içindeyim. İnsanlığımdan utanıyorum.
Sayfa 195Kitabı okudu
Bir haftadır sıcak evimde, sıcak yatağımda anksiyete krizlerine girmekten utanıyorum. Gece uykularımın bölünmesinden utanıyorum. Allah bütün depremzede kardeşlerimizin yar ve yardımcısı olsun.
Haritalar çiziyor ruhum
Acının, utancın, hıncın ve hüznün haritalarını... 😞
Sezai Karakoç