"Bir çocuğa üzücü olaylar anlatmanın hâlâ çirkin ve sefil bir suç olduğunu düşünüyorum."
Sayfa 18Kitabı okudu
CENA CARİCATA. GÜLÜNÇ SAHNE. Dünya, hayallerimizin önemli ve üzücü, gülünç ve önemsiz dramasını sahneye koymamızı bekleyen bir sahne. Bu fikir ne kadar dokunaklı ve şirin! Ve ne kadar kaçınılmaz!
Sayfa 221Kitabı okudu
Buradaki en büyük ironilerden biri de şudur; cinsiyetle ile ilgili kalıplar bir kuşağın yaşadığı güvensizliği anneden kıza aktaran bir mirasa benzer ve bu süreç benzer biçimde sonsuza dek devam eder. Anneler, kızları gerçek bir matematik başarısı sergilediklerinde bile kızlarını hafife alırken oğullarının matematik yeteneklerini sürekli olarak abartırlar. Oğullarını matematik faaliyetlerine katma eğilimleri onların matematiğe katılımlarını ve ilgilerini etkiler. Ayrıca annelerin çoğunlukla, kızlarının aksine oğullarının matematikle ilgili bir kariyer yolunda daha başarılı olacağını öngördükleri tespit edilmiştir. En şaşırtıcı ve üzücü olanı ise; kız çocuklar bu durumu içselleştirdikleri için gerçek bir akademik başarı sergileseler ve anne baba bunu görse bile bu durum devam ediyor. Kızlar başarılı olduklarında, biz de onlar da sezgisel olarak bunun "çok çalıştıklarından dolayı" olduğunu düşünüyoruz. Başarısız olduklarında ise "yeteneksizlik" nedeniyle başarısız olduklarını düşünüyoruz. Buna karşılık erkekler başarılı olduğunda, doğuştan gelen yeteneklerinden dolayı olduğunu düşünüyoruz. Başarısız olduklarında ise "yeterince çalışmamışlardır."
Sayfa 109Kitabı okudu
Evrimin doğal seçilimle işlediğini açıklayan Darwinci görüş, sahip olduğumuz iyilik, ahlak, namus, duygudaşlık ve merhamet gibi eğilimlerimizi açıklamakta ilk bakışta yetersiz kalır gibi görünür. Doğal seçilim, açlığı, korkuyu ve cinsel arzuyu kolayca açıklayabilir, ki bunların hepsinin sağ kalmakta ya da genlerimizin korunmasında kolayca anlaşılır katkıları vardır. Fakat yetim bir çocuğu bir kenarda ağlarken fark ettiğimizde, yaşlı bir dulun yalnızlığına ve umutsuzluğuna tanık olduğumuzda ya da acılar içinde inleyen bir hayvanı gördüğümüzde hissettiğimiz iç burkucu merhamet hissi ne anlama gelir? Dünyanın öbür ucunda yaşayan, asla tanışmayacağımız ve yüksek olasılıkla yaptığımız iyiliğin karşılığını veremeyecek olan tsunami mağdurlarına, ismimizi vermeden, giysi, para gibi hediyeler göndermemizi sağlayan güçlü dürtüyü bize ne verir? İçimizdeki bu şefkatli kimse nereden gelir? İyi olmak, "bencil gen" teorisiyle uyumsuz değil midir? Hayır. Bu, teorinin yaygın bir yanlış anlaşılmasıdır; üzücü (ve biraz öngörüyle tahmin edilebilecek) bir yanlış anlaşılmasıdır.** Vurguyu doğru kelimeye vermek gerekir. Bencil gen doğru vurgudur çünkü örneğin bencil canlı bireyi ya da bencil tür ifadeleriyle zıtlık oluşturur.
Yetişkin olmaktan sıkılmıştım. Yetişkin olmak çok üzücü konuları dile almayı gerektiriyordu belli ki.
“Sizin de bildiğiniz o üzücü hadiseden sonra, hasta ruhumu, yatıştırıcı sakinliğinde yıkamak için kırlara çekildim. Aynı zamanda şehir hayatının açtığı yaraları iyileştirecek, şehir izlenimlerinin her gün sırtımıza eklediği yükle, bizi batıran ruhsal hastalıktan kurtaracaktı. Orada, kır hayatında, uyumanın ne demek olduğunu öğrendim ve işte uyumayı bilmeyen yaşayamaz. Şehirde bakışlar, kaygılı nefeslerin buğusu, kirli arzular, nefretler, imalı gülümsemeler, selamlaşmalar, gecikmeler, duraklamalar, hepsi bize elektrik yüklüyor. Süreklilik içinde bu bir dizi anlamsız dürtülmeler, fark edilemeyen gıdıklanmalar, hayatı kuşatıp en sonunda ele geçiriyor.”
Sayfa 147 - Yaşlı Şaire Bir ZiyaretKitabı okudu
