İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile...
Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum.
"Daha çok anlat” dedim.
"Hoşuna gidiyor mu?”
“Çok. Elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum.”
"Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?”
“Gider gibi yaparız."
"Sen, beni asla, asla tanımayan. Bir su birikintisinin yanından geçercesine yanımdan geçip giden. Bir taşa basarcasına üstüme basan. Sen kimsin ki benim için?”