Neden her hikâyede romantizm olmak zorundaydı ki? Ruh ikizleri, yasak aşk, gözyaşlarıyla dolu vedalar ya da sonsuza dek mutlular. İnsanlar bu konuyu saplantı haline getirmişlerdi. Beniyse yalnızca sıkıyordu. Bana göre insanlarla; şans eseri tanışır, karşılıklı bazı hormonları harekete geçirir, tutku geçtiğinde ilişkiyi sürdürebilecek kadar ortak ilgi alanı bulur ve yalnız kalma korkusundan birlikte kalırdınız. Gülünç mü? Belki.