Bilme denen şeye susadım durdum hep, içim sorularla dolup taştı sürekli.
Ne çok ister insan büyük kederlerin ardından ölüp gitmeyi de, başaramaz. Ruh, başına kara bir hale takarak göğe yükselmek için çırpınır ama vücut dünyalıdır; yer, içer, yaşar.
Rivayete göre, Melikşah vezire: “Sendeki vezirlik mührünü alırım” demiş, Nizamülmülk de Sultan’ın bu tehdidine mukabil “Benim elimdeki mühür ile sizin başınızdaki sultanlık tacı birbirine o kadar bağlıdır ki, birisi giderse, diğeri de peşinden gider.” cevabını vermiş.
Sayfa 62
Okur Takip Önerileri
Keyfi idareye bırakılmış bir ülkede insanın hayatını dürüstçe kazanamayacağını anladım.
Şu güzel memleketlerimizi birer zindana çevirmeseydiniz, gidip Avrupalıların yanına sığınma ihtiyacı duymazdık!
Bu dünyanın yırtıcılığını, şiddetini Hasan Sabbah’tan daha iyi evcilleştirecek birisi çıkmadı. Alamut’ta çekildiği inde kendine küçücük bir huzur alanı yaratabilmek için dört bir yana korku saçtı.
İstediğin kadar şatafata gömül, insanlık halinin sefaletinden kurtulamazsın.
Rivayetlerin tüm inatçılığına ve cazibesine karşın, gerçekleri kabullenmek gerek: Haşşaşinlerin başvurduğu tek uyuşturucu, son derece bağnaz bir imandı. Öğretilerin en katısı, örgütlerin en etkilisi, görev dağılımlarının en sıkısı tarafından sürekli pekiştirilen bir iman.
İnsan, hem Tanrı hem Sultan hem de Haşşaşinler tarafından ölüme mahkum edildiğini bile bile incirden tat alabilir miydi?
Istıraptan belin büküldüğünde, dünyanın üzerine ebedi bir gece çöksün istediğinde, yağmurun ardından ışıldayan yeşilliği düşün, düşün bir çocuğun uykudan uyanışını.
Hayyam da, taptığı bir Suriyeli şairin, Ebülâla’nın vecizesini benimsemişti: “Beni dünyaya getirenin günahını çekiyorum, ben bu acıyı kimseye çektirmeyeceğim.”
Seni pohpohlamaya çalıştığımı sanma. Hüda’dan başkasına övgü düzmeyecek kadar güçlüyüm.
Hiçbir şeye şaşırma, hakikatin de insanların da iki yüzü vardır.
Zamanın iki yüzü var, dedi kendi kendine Hayyam, iki boyutu; uzunluğunu güneşin seyri belirliyor, kalınlığını ise tutkular.
Yobazların işgüzarlığından uzak durdum hep, ama Bir’in iki olduğunu da asla söylemedim.