Ve insan en çok göğe vurgun
Sonra zifiriye
Şiire
Ve hep Allah'a.
İtten aç, yılandan çıplak,
Vurgun ve bela
Gelip durmuşsam kapına
Var mı ki doymazlığım?
İlle de ille sevmelerim,sevmelerim gibisi?
Oturmuş yazıcılar fermanım yazar
Nolur gel,
Ay karanlık.
...
(Fânilik! Çölde yeşerip çölde çiçeklenen Kızıl kapıların ardında çöreklenen Akrepte bin yıllık zehri biriktiren
Kızgın taş üstünde kımıldanan her kertenkeleden Boa yılanından devekuşundan ve zürafadan Elmastan
Ebediliğe dair
Paradokslar devşiren
Arzulu reddiyle değişmezliğe
Protestosuyla sonsuzluğa iştihalı Gerçekte
Hep ebediliğe vurgun, hep ebediliğe aç)
Ah, mənsəb...Ah şöhrət!...Yaranmasaydın!
Könlümdə dünyanın min sirri vardır,
Ah, duyan, düşünən nə bəxtiyardır!
Bəzən tanrıya da ağ olur insan...
Can dustaq olanda gülərmi ürək?
Hər duyan qəlbin, əzizim, gizli bir sevdası var...
Xəyal şirin nemətidir bu acı kainatın...
Ah, bu axşam nə gözəldir, ondakı mənaya bax
Boş sözdür "dünyanı heçdən yaradan"
Bütün cənnətləri quracaq insan.
Canım, nə cəhənnəm, nə cənnət vardır,
Bunlar da bir cürə uydurmalardır.
Ömür vəfasızdır, bizi tərk edir,
Hər ağ gün, qara gün ömürdən gedir
Hələ bu dünyayla mənim davam var...
Sevda bir dənizdir–göylərdən dərin,
Asta bax, qaralar birdən gözlərin