Birkaç yılda yabancılaştığım İstanbul kentinin büyük boyutları içinde yalnızım.
Bir hayatın anlamı olmak; birisinin bizim için “Sen hayatımdaki en anlamlı şeysin. Sen beni hayata bağlayansın. Sen olmasan yaşamamın anlamı kalmayacak. Sen benim her şeyimsin” demesi narsizmimizi okşuyordu. Benliğimiz bundan çok hoşnut kalıyor, sanki tapınılmak hoşumuza gidiyordu. Bir ikonun önünde diz çökelmesi gibi, önümüzde diz çökelmesi
Odamda günlerdir yalnızım,
ziyanı yok dünyada da yıllarca yalnız değil miydim?
Franz Kafka
Sürün atlılar, sürün!
Beni alıp götürün,
Bu yerde pek yalnızım.
Sayfa 329
