"...ben bu muyum? degilim.İcimde bir suru "ben"ler kaynasiyor. Kendimi hangisine baglayacagimi sasiriyorum... beni anlamayanlara karsi sogugum; fakat anlayanlardan da urkuyorum..."
ben de ayni kalabalik duygular ve kisilikler icinde gittikce ofke girdaplarina yakalaniyorum. Beni cekiyor diplerde bir yerlere... uzatiyorum ellerimi, ellerim bos. uzanip kendi avuclarimi opuyorum. Yalniziz hep yalniz olacagiz. Yok bunun caresi.
Peyami Safa'nin yazdigi son roman. Kimi zaman guldururken kimi zaman korku filmlerine tas cikartircasina korkutur okuyan kisiyi. kitap bittiginde kendisini gercekten yalniz hissetirir insana. oyle guzel bir psikolojik romandir fakat hakettigi sohrete kavusamamistir hicbir zaman.
Yalnızız 
Peyami Safa
Nasıl Ölünür
"Ölümünden sonra insanların seni ne kadar çabuk unutacaklarını bilseydin, kesinlikle hayatını başkasını razı etmek için yaşamazdın..." diye bir söz vardır bilirsiniz ve kitabın başından sonuna kadar bu sözün doğruluğunu iliklerime kadar hissettim.
Bu kitapta 5 farklı insanın ölümünden 5 farklı kısa hikayeyle bahsedildi. Bütün hikayelerde de farklı olan şey kimi zengin, kimi fakir, kimi köylü, kimi kentli yani herkes farklı hayatların içinde oldukları için cenaze törenlerinin farklılık göstermesiydi ama bütün hikayelerin ortak yönüyse "ÖLÜM" yani maddi durumunuz ne olursa olsun hangi sınıftan olursanız olun ölmeden önce tanıdığınız herkes kendi köşesine çekilip sessizce ölümünüzü bekliyor ve cenaze töreninden 5 dakika sonra unutuluyorsunuz. Aslında yaşarken yalnız olduğumuz gibi ölürken de yalnızız.
Kitap gayet sade bir dille yazılmış. Kesinlikle okumanızı öneririm. Şimdiden iyi okumalar..
Nasıl Ölünür
Ne kadar yalnızız... Daima yalnız.
Korkma sakın, ey insan, dehşete kapılma,
Ne sağa bakın ne de sola,
Yürüdüğün bu sonsuz yolda,
Yok Geceden Başkası.
＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚ ˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚ ˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊
Bir aile travması sonrasında yaşadığı duygusal çöküşle içinde bulunduğu bu boşlukta kendini yeniden hayata bağlayacak bir şey bulma ümidiyle hayatı ve insanları sorgulama evresinde olan bir adam; geceyarısı bir eğlence mekanında karşısına çıkan bir kadının etkisiyle bazı duyguları ve anıları yeniden canlanır.
Yüksek beklentiye girilmeden okunacak travma sonrası hissizliğin, insanlara yabancılaşmanın, kendi içine düşmüşlüğün güzel bir kurgusu. Okumayı düşünenlere öneririm.
Yok Geceden Başkası
Çölün değişmeyen enginliğinde tek başına duran biri kalabalık şehrin sonsuzluğunda kaybolan biri kadar yalnız değildir.
"...duramıyorum, yoksa düşerim.
Ve düşersem boğulurum çünkü yüzmeyi unuttum."
