Geceyarısı, karanlık bir bozkırda Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım içinde onca insan, içinde dünya... Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum Ve bilmeyen sonsuzluk nedir, Haklı olan kim bu kargaşada? Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir Ucu bucağı olmayan bu çığlığın Ortasında nasıl barışılabilir? Anlamak isterim, hangi yasa Bir
Yabu
“Kaç yıldır görmüyorsun buraları?” diye sordu Enver.
Gözlerimi kerpiç damlarda, demiryolu boyunca uzanan tel örgüde, tel örgünün arkasındaki Suriye toprağında ve daha ötede, akşam karanlığına gömülen Resulayn kasabasında gezdirdim bir süre.
“On iki yıl,” diye mırıldandım.
Sonra, on iki yıl adını verdiğim zaman dilimi, içinde taşıdığı on iki
Yalnızlık yok olmak demektir..
Çünkü sen varsın benim yanımda ve ben varım senin yanında. Biz ikimiz hep birbirimizin yanındayız, iste böylece bizi düşünen biri var bu dünyada...
Sayfa 123 - GeorgeKitabı okudu
"Ölüm; hayatta kalan için yalnızlık ve kocaman bir boşluktur."
Sayfa 9 - AtlantisKitabı okudu
Ben sana meftunum , şiirlerimse bana
Yalnızlık gecenin çöküşü kadar karanlıktı.
Karanlığı bedenime doldurmuştum Adeta ,
Sonu bilinmeyen bir yol çizgisi çizdim.
Sonra ilerledim , ilerleyebileceğim kadar..
Açılmayan bir kitap gibiyim yalnız ve küskün.
Oysa Kitaptaki İnsanları Sokaktaki İnsanlardan daha çok sevdim.
Züleyha AKSANGUR🍂
insan yaşantısını bölen başa karşıyım.
Uygarlıkta, sevgide ben yavaşa karşıyım.
Onca bağırıyorum, bağırıyorum onca;
Uyuşuk bakışlara ve savaşa karşıyım.
