Gönlüm ne dertlidir, ne de bahtiyar;
Ne kendisine yar, ne kimseye yar,
Bir rüya uğrunda ben diyar diyar,
Gölgemin peşinden yürür giderim... »
BENİ UNUTMA
Bir gün gelir de unuturmuş insan
En sevdiği hatıraları bile
Bari sen her gece yorgun sesiyle
Saat on ikiyi vurduğu zaman
Beni unutma
Çünkü ben her gece o saatlerde
Saatlerin fısıltısı müziğe dönüşür; bir ney gibi olursunuz kalpten çalıştığınız zaman. Ve nedir aşk ile çalışmak? Yar giyecekmiş gibi dokumaktır bir kumaşı, nakış işler gibi kalpten.
Öyle uzaktan seyretme adına hayran olduğum 'YAR',
Buyur gel ömrüme, ömrüm ömrün olsun...
Neden sonra farkına varıyorsun
Etrafındaki korkunç ıssızlığın.
Yâr olsun, dost olsun, ne arıyorsun,
adresi belli mi vefasızlığın?
Salladığın el, sallandırdığın umutlar aslında elinde.
Elinde değil biliyorum,
Ve elimde değil sil baştan başlamak her şeye.
Kırıldık ve paramparçayız…
Hayallerimiz birikmiyor artık avuçlarımızda,
Avuçlarımız yangın yeri,
Avuçlarımız acı taşıyor,
Acılarımız merhem şimdi geçmeyen yaramıza…
Gül düşmüyor artık gülümseyişlerimizde yanaklarımıza,
Dönüşsüz yol düşüyor yar, aramıza.
Kurduğumuz düş üşüyor,
Çalmıyor bu son bakışlar kalbimizi ayrılığın cebinden,
Tüm mutluluklar yüzümüzde biraz hüzne çalıyor…
Ey yar…
Yarama üflediğin dudaklarının arasındaki nefes ben olayım,
Kendi acımda soğut beni…
Ey yar…
Gözlerin düşmüyor karanlık gök/yüzüme nicedir.
Uykularıma gelmiyorsun…
Senli tüm rüyalarım sensiz kabuslara gebe,
Sen de görmüyor musun?
Hissetmiyorsun acımın sağanağını ve özlemiyorsun,
Yüreğini ben değil, kıyamam; yüreğimin özlemi yorsun.
Dönmüyorsun,
Özletiyorsun,
Öl mü diyorsun?
Ey yar…
Benden gittiğin yerde bıraktığın boşluk duruyor hala.
Ne sen gel yeniden geri,
Ne de bir daha doldurabilecek o boşluğu herhangi biri.
Gelme…
Sen kanat beni elinden geldiğince, durma!
Hiçbir yaranın kabuğu acısını üşütmez nasılsa...