Anneler günümüz kutlu olsun...
Annelik Zormuş Annem.. Olduk, Gördük, Bildik
Analık nedir Annem?” derdim de anacığıma; “Ben ol da bil” derdi Mevlânaca..
Ben ol da bil!
“Sen” oldum annem bak!..
“Sen” oldum ve bildim neymiş bu işin yürekcesi..
Hani “Köpekler bile “ana” olmasın” derdin ya hep, o ızdıraplı yüreğinle, o engin şefkatinle..
Anlamazdık o zaman biz zamâneler..
“Zor kızım, çok zor analık” derdin ardından derin bir iç çekişle..
Zormuş anam..
Ana olmak “Hiç” ken “Hep” olmakmış meğer. Çoğalmakmış durmadan..
Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbâli sırtlamak, pervâsız bir gözü karalıkmış..
Zormuş Annem…Olduk, gördük, bildik bak..
Ana olmak meğer; Kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin..
Hep; “Ben!” derken,
Artık; “O”, “İllâ O!” demesiymiş..
Hiç varmayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü, adanmasıymış..
Hiç kızmaması yüreğin, almayı hiç düşünmeden hep vermesiymiş..
Hep sarıp-sarmalaması, hiç hesap sormadan, hep dost hep yâr olmasıymış..
Zormuş Anam..
Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık..
Olduk, gördük, bildik bak..
İlgi ve bakım, sevginin bir başka unsurunu, sorum- luluğu açığa çıkarır. Bu gün birçok durumda sorumlu- luk, kişiye dışardan yüklenmiş olan bir görev olarak anlaşılmaktadır. Fakat gerçek anlamıyla sorumluluk, tamamiyle iradi bir edimdir. Benim başka insanların, ister belirgin, ister gizli olsun gereksinimlerine verdi- ğim yanıttır. «Sorumlu olmak
Sayfa 35
Sarılırım birine, hatırlatır derine, yâr
Küsmenin ne faydası var?
Solup gidiyo' bahar
open.spotify.com/track/0d7qHnB6C...
Ah yeniden başlamalı dersen
Zamanı var bekle beni dersen
Beklemek eskisi gibi kolay mı?
Zaman geçmiyor zaman yalan mı?
Yine karşılaşırız
Dünya küçük aşkın büyük
Yine karşılaşırız
Dünya küçük aşkın büyük
Mevsimler dönünce yaza
Kuşlar döner pişman
Şimdi sen mi ben mi?
Kim suçlu?
Kimse yâr...
Kendini kaybetmek mi, visalin son bedeli?
Mahrem çizgilerine baktıkça örtünen sır;
Belki de benliğinden kaçabilene hazır.
Hatıra küpü, devril, sen de ey hayal, gömül!
Sonu gelmez visalin gayrından vazgeç, gönül!
O visal, can sendeyken canını etmek feda;
Elveda toprak, güneş, anne ve yâr elveda!
Kara Yazı
geçmedi yare sözümüz
yollarda kaldı gözümüz
yere sürüldü yüzümüz
böyleymiş karayazımız.
çiçekler açılmaz oldu
pınarlar içilmez oldu
yar bize gülmez oldu
böyleymiş kara yazımız.
yalnız ona yar demiştik
onda bir şey var demiştik
o bizi anlar demiştik
böyleymiş kara yazımız.
hey gönül gene bu gece
kederim geceden yüce
gel susalım beraberce
böyleymiş kara yazımız.
Derler ki:
“Dünyada sevdasız yaşanmamış
“Bir kalp gösterir misin bu ateşte yanmamış?”
“Aşk öyle bir şeydir ki kimini sevindirir,”
“Okşar, bahtiyar eder, gözyaşını dindirir...”
“Tabiatı tıpkı talih gibidir, yâr olmaz kimine de”
“En samimi ateşle çırpınan bir sinede”
Sayfa 91 - YKYKitabı okuyor
Câm-ı vaslın lezzetin dûr olmayınca bilmedim
Zevk-i hâli mest-i mahmûr olmayınca bilmedim
Zahm-ı aşkın merhemi bir şîve-i yâr oldugun
Seyl-i hûn-ı sîne menhûr olmayınca bilmedim
Ayş-ı bezm-i yâr ile dil-şâd iken magrûr idi
Ol safâyı gayr-ı mesrûr olmayınca bilmedim
Şem’-i hüsn-i dil-rübâdan tâb iken gam-hâneler
Perde-i hasretle mestûr olmayınca bilmedim
Hâfızâ gülşende zâr u nâlesin şeydâların
Ben de gül-ruhsâra mehcûr olmayınca bilmedim
Hafız-ı Maraşî
Lisânı ağızda olanı değil, lisânı gönülde olanlara yâr et bizi... Tebessümü simâsında olanı değil, tebessümü gönülde olanlara kat bizi... Aşk'ı tende sananı değil, Aşk'ı ruhunda can bilenlere arat bizi...
Hz Mevlana.
Uşbu bâzâr-ı fenâ bir sûdı yok sevdâ imiş
Hûy u hây u tumturâkı bir kurı gavgâ imiş
N’eyledümse eyledüm öldüm dirildüm inledüm
İki âlemden garaz bir yâr-ı bî-hemtâ imiş
Gönlümi meftûl-i zülfündür kılan meftûn-i âşk
Nitekim Mecnûnı meczûb eyleyen Leylâ imiş
Dar olup başına dehr ölür Ferîdûn âkıbet
Tutalum hâcem Ferîdûn oldı yâ Dârâ imiş
Çün olur âhîr gıdâsı kişinün dârû-yı merg
Bir iki gün tutalum kim sükkeri halvâ imiş
Vâli-i ahd olmadan ey dil bu evde ârife
Bir velînün bendesi olmak dahi evlâ imiş
Ka‘be-i maksûdı ehl-i dillerün ey Hayretî
Var yüzün sür âsitân-ı Hazret-i Mevlâ imiş
Simetri Hastaları İçin Yazılmış Bir Şiir
Sanma şâhım / herkesi sen / sâdıkâne / yâr olur
Herkesi sen / dost mu sandın / belki ol / ağyâr olur
Sâdıkâne / belki ol / bu âlemde / dildâr olur
Yâr olur / ağyâr olur / dildâr olur / serdâr olur
Sen baharın yâr gününde açan gül
Ben baharın her gününde yanarım.
Sayfa 134Kitabı okudu
Âşık mı olmadım tapınırcasına
Bir Mecnun geçti o çöllerden bir de ben
Diş mi çektirmedim âlemde Kerem gibi
Ferhat gibi gürz mü sallamadım dağlara
Ne Leylâ yâr oldu bana ne Aslı ne Şirin
Sayfa 239Kitabı okudu
