Vücud ve iç
Vücud ve iç
Beden formuna ben dediği an.
Kendini yaşamdan ayırdı insan.
Vücudun yerine denilir mekan.
Form yaranmasına söylenir zaman.
Cisime göredir zaman ve mekan.
O,yoksa ne yer var,ne de ki,zaman.
Deniz tüm karşıtlıkların toplamıydı, insanın buna inanması bir iki saniyesini alıyordu, orada her şeyin bir anda, en iyiden en kötüye, en güzelden en şeytaniye, yaşamdan ölüme, değişebileceğini hissediyordu.
Sayfa 180 - Ayrıntı YayınlarıKitabı okuyor
"Çektiğim korkunç acı, yaşamdan geliyor. Benim erişebileceğim hiçbir durum yok. Kesin olan şu ki ben, uzun zamandır ölüyüm, çoktan intihar etmişim. intihar ettirildim, demek istiyorum... ölüme açlık duymuyorum, varlık olmamaya açlık duyuyorum."
Tavşanlar aslında o kadar da fena hayvanlar değilmiş (:
İlgimi çeken çoğu alanı, mesleğini yapabilecek kadar öğrenmeye çalışıyorum.
Bazen birinden sıkılıp diğerine koşuyorum, bazen diğerinden öbürüne. Sonrasında "Çok şeyi az çok öğreneceğine bir şeyi tam öğren." sözü geliyor aklıma. O zaman diyorum ki "Öğrenmek istediğim çok şey var, birinin derinine inince boğulma hissi veriyorsa -en
Caroline özlem
Bıktım artık bu deli düşlerden.
Sır gibi aklımdan.
Ruhumun olmayan yerinden.
Söküp atasım var bu hayvansı acıları.
Ölüme gidesim var yaşamdan kaçarak,
Güzel insan olmaktan.
Epeyce bir bıkasım doldu,
Gözlerimde gözyaşı gibi .
Soğuktan titrer gibi
Bıktım artık bu deli düşlerden.
Yunus Ekrem
Günümüz insanını ne bilgisizlik ne doğa ne de hastalık öldürecektir. Şimdiki muazzam ve silahlı uygarlığı yok etmekle tehdit eden tehlike yine insanın kendisidir. "O her zamankinden iyi yaşayabilir, ama nasıl yaşaması gerektiğini her zamankinden daha mı az bilmektedir?" İnsan kim olduğunu bilmeden başka bir şeyden nasıl söz edebilir?17
Sayfa 28 - Fecr Yayınları: 811 / 1. Baskı: Mart 2024
Yavaştır yaşamının anlamı
3.
Hani çiçekler vardır — sanarsın, hep tomurcuk kalacaklar (öylesine uzun sürmüştür ki gelişmeleri, serpilmeleri, olgunlaşmaları); oysa, gün gelir, inanamadığın bir hızla, pırıl pırıl açıverirler ya — işte, öyle birdenbire geliverir yaşamının anlamı.
Yıllar sürer, çünkü, o küçücük tomurcuğun gelişmesi, sonra çiçeklenmesi; sonra olgunlaşması, meyveye duracak hâle gelmesi. Yıllar ve yıllar...
Meyve olgunluktan çürümeye geçiş olacaktır; ama, yokluktan varlığa da...
Yaşamdan ölüme; ama, bir o kadar da, ölümden yaşama...
Sayfa 25 - Metis Yay. 9. Baskı: Eylül 2012
Ortaçağ hapishaneleri, bir ceza ve ıslah aracı olmaktan ziyade yaşamdan ölüme bir geçişin geçici birer güzergah gibi durmaktadır.
Ben tepeden tırnağa namus, yaşamdan ölüme kavgayım.
İster işkence olsun, ister müebbet mahpus,
Ezilmiş her mazlum halkın ebedi perestişkârıyım.
Uğur Akbulak
Marcus Aurelius;
"Bir kez bunamaya başladığında insan nefes almaya, yemeye, hayal kurmaya, arzulamaya ve buna benzer şeylere devam edecektir fakat kendini gerçekleştirme gücü, kendisine düşen görevi yerine getirme, her şeyin içindeki doğru ve adil olanı analiz edebilme, yaşamdan ayrılma zamanının gelip gelmediğine karar verme ve bunun gibi kesinlikle disipline olmuş bir zihin gücü gerektiren diğer şeyler tükenmiş olacak. Bu yüzden acele etmeliyiz sadece her gün ölüme yaklaştığımız için değil, aynı zamanda şeylerin doğasını algılama ve kavrama yetilerimiz ölümden de önce sona ereceği için."
Sayfa 51 - Olimpos Yayınları, 4. Baskı: Ocak 2023. AnkaraKitabı okuyor
Kaçışın kusuru, onun mental ve manevi hedeflerinden saparak veya saptırılarak; her defasında sektöre uyumlulaştırılmasındadır. Bu nedenle yöneliş, Ben'in içine ve yaşamdan da mutlak olan ölüme doğru olmalıdır.
Sayfa 65 - Açılım KitapKitabı okudu
Ölüm geliyordu, ölümün sesini işitiyordu yaşamak isteyen kulakları. Ölümün
nefesini hissediyordu yaşamak isteyen teni. Ve en kötüsü; yıllardır yaşamdan ölüme çevrilen gözleri, şimdi ölümden yaşama çevrilmişlerdi. Şimdi en baştan yaşasaydım… Her şeyi bambaşka yapabilseydim… Ne yapabilirdim? Yapardım bir şeyler, yeter ki tekrardan yaşayayım. Ölüme saatler kala dakikalar ne kadar acıtıyormuş insanı. Başka türlü yaşamalıydım. Başka türlü olabilirdi. Neden
böyle yaşadım, neden böyle ölüyorum? Başka türlü de ölebilirdim… Hızlanan nefesiyle beraber düşünceleri de hızlandı. Kalbi küt küt atıyordu ve tüyleri diken dikendi. Gözleri yaşların arasından parlak bir maviye bürünmüştü, yaşamın pınarına dalmak istiyorlardı – karşılarında ölümün karanlığını görmelerine rağmen…
Ölümden hiç bu kadar korkmamıştım
Ölüm geliyordu, ölümün sesini işitiyordu yaşamak isteyen kulakları. Ölümün
nefesini hissediyordu yaşamak isteyen teni. Ve en kötüsü; yıllardır yaşamdan ölüme çevrilen gözleri, şimdi ölümden yaşama çevrilmişlerdi. Şimdi en baştan yaşasaydım… Her şeyi bambaşka yapabilseydim… Ne yapabilirdim? Yapardım bir şeyler, yeter ki tekrardan yaşayayım. Ölüme saatler kala dakikalar ne kadar acıtıyormuş insanı. Başka türlü yaşamalıydım. Başka türlü olabilirdi. Neden
böyle yaşadım, neden böyle ölüyorum? Başka türlü de ölebilirdim… Hızlanan nefesiyle beraber düşünceleri de hızlandı. Kalbi küt küt atıyordu ve tüyleri diken dikendi. Gözleri yaşların arasından parlak bir maviye bürünmüştü, yaşamın pınarına dalmak istiyorlardı – karşılarında ölümün karanlığını görmelerine rağmen…