Yine uykuya hasret kaldığım bir gecenin karanlığındayım...
Düşlerinden sevdiğin biri düşünce uyanırsın,
kırılırsın,
acıtırsın canını bile bile..
İnsan ne acıklı ve ne çok duvar.
Varmış.
Ömür akıp giderken, bitiyormuş dostluklar.
Bir el boşta, öbürü cepte...
Kalptendir tek tek düşenler...
Aşk biter.
Miş.
Sevgiler bitmese, iyiydi.
Güzeldi...
Uyandım düşlerimden, düşme diye uyudum öğle vakti.
Yine de düştün.
Düşesin varmış...
Kemal Hamamcıoğlu
“Bir bakmışsın yine üst üste gelmiş, ama bu sefer güzellikler…”🌹🤍
Herkese açmışsın yüreğini, bir kendine hak görmemişsin kendini sevmeyi. Yanılmış, darılmış, kırılmış, kandırılmışsın ama yine de atamamışsın gönlünden kimseyi. Kimse üzülmesin diye kendini heba etmiş, kimse senden gitmesin diye sen kendinden gitmişsin. Göğüs kafesinde olması gereken kalbini, ayaklar altına almışsın. Sen, ölmeden organ bağışlamışsın.İki gözümün çiçeği, solmuşsun, ziyan olmuşsun..Sarıl kendine, kalbin değil kemiklerin ağrısın.Dirilerin ölülerden daha çabuk çürüdüğü bu çağda, sen en çok kendine lazımsın..
insan kalmaz, acısı kalır
Bugün sokakta yürürken ben yaşlarda bir kız "Baba!" diye seslendi. O an kalbimin sızısını hissettim. Bi anda bi yıldır hiç "Baba" diye seslenemediğimi hatırladım. Acaba o kız o küçücük sıradan olan anda, 1 kelimede ne kadar şanslı olduğunun farkında mıydı? Ve bugün yine anladım ki bir kızı sadece babası yaralayabilir ve bir tek
Yedigey'in aklına başka şeyler de geliyordu. Tanrı var ya da yok, o başkaydı, fakat böyle yapması hiç yakışık almasa da, insanoğlu canı istediği, başı sıkıştığı zaman anıyordu Tanrı'nın adını. "İnanmayan bir kişi başı ağrımadığı sürece Tanrı'yı düşünmez," diye bir söz vardır. Doğru ya da yanlış, yine de bilmek gerekirdi duaları.
Boranlı Yedigey araçlarla arkadan gelen yol arkadaşlarına dönüp baktı. Ne yazık ki hiçbiri dua bilmiyordu, öldükleri zaman bunları kim gömecek, teker teker yokluğa karıştıkları sırada, yaşamın başlangıcını ve sonunu kapsayan sözleri kim söyleyecekti? " Elveda yoldaş, unutmayacağız seni!" mi diyecekler,
ya da buna benzer bir zırva mı yumurtlayacaklardı.
***
Cengiz Aytmatov,
Gün Olur Asra Bedel
Aldığım nefesi bahane edip geleceğim
Yaşarsam şayet yine bekleyeceğim
Kıyamet kopsun ben sana öleceğim
Ben yine bir tek seni seveceğim...
Biliyor musun?
Bir kuş kadar özgür olsam yine de
camının önünden ayrılmazdım.
Şunu söylemeliyim ki ben bu kadar değildim; henüz bitmedim ama, eksildim. Yakında yalnızca suyum kala cak, ve bu yüzden bana kızılacak.
- Allah, Allah, yahni bitmiş - kim yedi bunu?
İşte o an, başa dönebilsem; yahniden önceki tarihime - birden bir keçi, bir sığır, bir domuz olarak, ayaklarım tabaktaki suyuma ve ekmek artıklarına batarken, yük
“Gitmek mi yitmektir, kalmak mı?” artık bilmiyorum…
Yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep!
Ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine.
Bilemem, belki bu yüzden
Ben sana yanlış bir yerden edilmiş,
Bir büyük yemin gibiydim…
Beni hep aynı yerimden yaralayan o eve
Yine de döneyim, döneyim istedim.
Ah benim sesimle;
Söylesem de, inanmazlar
Benzemiyor çünkü bir dile.
Döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm
Döndüğüm bu sema sensin, döndüğüm.
Sen benim kara ömrüme vuran
Suyumu harelendiren sevincimdin…
Onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
Titreme daha fazla kalbim!
Bağışla kendini artık onu da…
Bırak gitsin, bırak gitsin.
O senin en ezel gününden kaderin.
Sen onu nasılsa bin kere daha…
Seveceksin.
Sen ey kendiyle yetinen!
Artık suyumuz bulanık,
bir güneş bile olsa sonunda,
yolumuz kırık, önümüz karanlık
ve ağır tuğrası alnımızda
padişah yalnızlığın,
ama yine de umudumuz kalabalık.. 
Metin Altıok 
Bir Acıya Kiracı
Değişim
Değişim değişimi bekleyen bir kelime ama değişmeyecek şey yine değişimdir. Her şey değiştiğinde yine bir değişim gerçekleşecek haksız mıyım ? Haksızsam bu da değişecektir.
~Renksizkalem
Çiçekler solar
Hayvanlar ölür
Gezegenler donar
Güneş söner
Yıldızlar düşer
Bir gün muhakkak her şey biter
Ama insan,
insan yiter azizim yiter
Yüreği donar
Sıcakta üşür
Yaşarken ölür
Gözlerinin feri söner,
Ne kadar kalksa da yine düşer
Ama en çok yiter insan, yiter.
✍️ Murat Çağlar
Kendini yürüdüğü yola adayanlara , bu yolda mutlu olup aynı zamanda hayatlarının tadını çıkarabilenlere çok özeniyorum dostum , bazen öyle anlar geliyor ki sanki bu devasa insan topluluğunda ; bu kargaşanın ve kaosun içinde gerçekten yolumu netleştirip hayatımı akışına bırakamayacakmışım gibi hissediyorum . Kaybolmuşluk beni yeyip bitiriyor , yok ediyor .Fakat düşündükçe de yine kendimi belli şeylerle şartlandırıp hayatımı dar bir kalıbın içine sokmuş gibi oluyorum.