LOJMAN
Lojmanda oturmak ayrı bir yaşam tarzı. Herkesin kocasının aynı işi yaptığı bir aileler topluluğu bu. Çalışmayan kadınlar için standart bir hayat: Sabah aynı saatte, hatta aynı dakikada evinden çıkan üniformalı kocalar, pencereden kocalarının servis araçlarına binişini seyreden kadınlar, öğleye kadar ev işleri, öğleden sonra kadın
http://www.hakanevrensel.com/guneydogudan-oykuler-2/Kitabı okudu
SÜRVEYAN HEKİM
“Doktordan satılık araba” diye ilan verirler, çok doğru aslında.
Ne o arabayı kullanacak vakit bulursunuz, ne de düzenli bir hayatınız olur.
Hele bir de cerrahsanız, o uyku denen tatlı şeyle bir türlü buluşamazsınız.
Ben de Güneydoğu’da görev yaparken hem uykudan, hem de arabamdan mahrum kaldım. Zaten kullanmaya vakit
http://www.hakanevrensel.com/guneydogudan-oykuler-3/Kitabı okudu
Annem nasıl sevdi bu adamı, bu adamı diyorum ona baba diyesim gelmiyor. Bir defa öpmedi beni, yüzünün güldüğünü hiç görmedim, kızdığını da görmedim ya. Sanki duygusuz. Hep yorgun bir görüntüsü var. Böyle söylüyorum ama artık onu da bilmiyorum. Geç saatte eve geliyor, bir defa öksürdüğünü duymuştum. Annem nasıl sevdi bu adamı, bu adamı diyorum ona
Abartılı övgülere bakılacak olursa, bizde herşey var. Fakat gerçekte ise hiçbir şey yok!... Topraklarımızın zengin olduğundan hiç kimsenin şüphesi yok! Fakat bu toprakların üstünde yaşayan insanlar çok fakir durumdadırlar. Bu insanlar, bu topraklarda pek az şey üretiyorlar. Kendilerine gerekli olan şeylerin büyük bir kısmını, başka ülkelerden satın alıyorlar. Yabancıların ürettikleri aletleri kullanıyorlar. Vatandaşlarımız makineler, kumaşlar, hazır elbise ve ayakkabılar satın alıyorlar; cam, ilaç ve sabun alıyorlar; her cins damızlık hayvan, temiz tohumluk buğday satın alıyorlar; hatta kağıt, mum ve boya malzemelerini bile dışarıdan alıyorlar.
Acaba daha neler satın almıyoruz? Bir düşünün ve bunu siz söyleyin!... Bütün bunlara karşılık biz ne üretiyoruz peki? Çok az şey değil mi?
Sayfa 19
/ Bir şeyler olacak: / karanlıklarında bir şeyler var beni bekleyen, orda, tam bu durgun yolun başında yaşantım başlayacak!. Alınyazımın sesine doğru yürüdüğümü görüyorum!. Köşebaşında, ak bir kilometre taşına benzer bir şey var!. Uzaktan kapkara görünüyor, ama atılan her adımla biraz daha ağarıyor!. Yavaş yavaş ağaran bu karanlık gövde olağanüstü bir şeyler uyarıyor bende: Tümüyle ağardığında, tümüyle aydınlandığında, tam yanına gelince duracağım ve o zaman başlayacak serüven!. Karanlığı delip çıkan, beni neredeyse korkutan bu koca ışıklı göz şimdi çok yakınımda: Bir an için çark yapıp dönmeyi düşünüyorum!. Ama elimde değil, çekiyor kendine beni, bu coşkuya son veremem!. İlerliyorum, ilerliyorum, elimi uzatıyorum ve dokunuyorum sınır taşına!. / Yeniden yürümek için acele ettiğim yok!. Galiba mutluluğumun doruğundayım!. / Böylesi coşku dolu bir duyguya varmak için neler, neler yapmazdım?. Duyduğum coşku yetiyor şimdi bana, daha fazlasını beklemiyorum!. /
Sayfa 83
