"Günçe'nin şiiri mi çocukların çevresinde dönüyordu yoksa çocuklar mı o şiirin merkezindeydi, karar vermek zor. Erken bitmiş çocukluğunu şiirle sürdürdüğünü orada aklı karışacak kadar çılgınlar gibi eğlendiğini söylemek ise daha isabetli gibi görünüyor: "Bir yangın başladı bayram gecesi/ Çocuklar çılgın eğleniyordu/ Akşamlara kadar düşündüm/ Aklım adıma gelmiyordu.
"Bana kalırsa hepimizin yüreğinde bir kader çizgisi var. Gizemli bir içgüdü vasıtasıyla olaylara dair kehanette bulunmak gibi bir şey bu. Şu an başıma gelen ne varsa hepsinin bu kader çizgisinde belirlendiği kanısındayım... adeta hepsini daha önceden görmüşüm gibi... ama nerede gördüm kim bilir."
Gitgide soluyordu rengim. Farkında bile değildiniz, ama yavaş yavaş yitiriyordunuz beni. İnanmıyordunuz artık bana, önemsemiyordunuz. Gene de pes etmedim, direndim. Leyla'nın hatırına! Onun yüreğinde kalmış sevgi kırıntılarını yaşatabilmek için...
Bazen dayanmaktır sevmek;
Hayat nereden vurursa vursun
Ayakta durabilmek...
Bazen yaşamaktır sevmek;
Soluksuz ciğer gibi sevgisiz
Kalbin duracağını bilmek...
Bazen ağırdır sevmek;
Sevdiğine layık olabilmek...
Ve bazen hayattır sevmek;
Birini çok uzaktayken bile,
Yüreğinde taşıyabilmek.