Düşüncesizlerin baş olmadığı, düşüncenin suç sayılmadığı bir dünyaya, merhaba!
Başlıyorum öykü kitabıma ve alıntılarına doyamıyorum bir türlü.. En çok zorlandığım inceleme yazısını neden öykülerde yaşıyorum biliyor musunuz.. Dokunmak, hissetmek istiyorum her bir başlık altında yazılanları çünkü biliyorum kısacık kesilen, bitirilen yazılar daha fazlasını anlatmak için bizi orada bekliyor ve ona hak ettiği değeri vermek zorundayız..
Başlangıçta bir makarna tarifi ile karşıladı bizi yazar, mizahi yönden etkilenmemek elde değildi sonra sayfalar çevrildikçe politik dokunuşlarını hissettim öykülerin. Dile kolay toplam 27 farklı hayat ve biri bambaşka bir gözden bambaşka bir zamandan kesit.
‘’Bir gideriz bin geliriz,’’ diyenler bu sefer de yitip gidenlerin ardından sözlerine ‘unutmadık’ı nakşettiler. Balık hafızasının hüküm sürdüğü bu topraklarda, unutmayanların akıllarında sonsuz dek diri kalacaktı canlar’’
Bazı utanç ile yaşanmışlıklara en yakından tanık olanlar için ‘Küle Susamışlar2 adlı öyküsünün içindeki tarihi serzenişi duyumsamamak imkansızdı. Beni de en çok yukarıdaki öykü etkiledi diyebilirim. Ha birde ‘Kardeşine Ağıt’ adlı öykü.. Asla unutabileceğimi sanmıyorum
Her dokunuşta bir haykırış, isyan, suskunluk ve yer yer mutluluk hissettim. Post modernizm beni yeni tanıştığım ve ucunu asla bırakmayacağıma emin olduğum bir tür oldu.. 
Turhan Yıldırım Toplumsal sorunlarımızın, konuşmakta zorlandıklarımızı masamıza olduğu gibi bırakıp veriyor modernin, postmodernin tarifini..
Her okuyana ‘’Afiyet zehir zakkum, ısırgan olsun.’’ dileklerini ileterek…
