"Bir çocuk; 'Otobüsün içinde herkese bağırdım beni kurtarmaları için ama kimse bana yardımcı olmadı. Abi, bu yapılanlar çok önemli değil benim için ama orada kimsenin bana yardım etmemesi çok ağır oldu' dedi." (Sayfa 278)
.
Ensest, yüzleşmekten kaçtığımız en büyük sorun. Bu durumdan kaçarken de ya bizim kültürümüzde, dinimizde böyle şeyler olmaz diyerek savunmaya geçeriz ya da ekonomik refahlıkla, eğitimle veya coğrafyayla bağdaştırıp, daha doğrusu ötekileştirerek kendi üzerimizden atarız. Peki ne kadar doğru bu yaptığımız, sadece gündeme yansıyan tek tük medya haberi dışında, elimizde herhangi bir bilgi ve araştırma yokken.
.
"Toplumsal tepkisizlik, bu hak görmeyi güçlendirerek daha küstah yaşamlar olarak karşımıza çıkmakta..." (Sayfa 329)
.
Kaçarak üstesinden gelemeyeceğimizi farkedip, artık yüzleşme zamanı olduğunun ve bu yönde çözümler üretilmesi gerektiğinin. Bizden daha çaresiz, sığınacakları en güvenli limanları kaybeden mağdur çocuklarımız seslerini yükseltebilecek kadar güçlüyken, bizim de onlara kulak kesilme zamanımız gelmedi mi? Çünkü onları duymazdan geldikçe, sesleri daha çok alçalacak ve suçluları aramızda rahatça dolaşmaya devam edecek! Ve unutmayın hepimiz aynı otobüsteyiz, o gün o çocuğa otobüste kulak vermedik diye yarın başımıza geleceklerin önüne geçemeyiz. Çünkü dikkat etmezsek virüs er geç bulaşır!
.
"Hiçbiri susmadı ama herkes sağırdı" (sayfa 257)
Böyle Söyledi Zerdüşt 
Friedrich Nietzsche (s.16)
‘’Yaşamak, acı çekmektir.
