Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
Yorumlarda beğeni yüksek.Bukre pek sarmamıştı , sonu başından belliydi ama bir denemek gerek.İnsanların kendilerini acındırmaları , aşkı zavallılık ve zayıflık olarak göstermeleri beni bu tarz kitaplardan soğuttu.
Haydi bir de basit okurdan dinleyin bakalım yorumunu. İlk etapta ne okuduğumu bilemedim, fantastik bir öykü gibi geldi ( ki biraz tv izleyen, birkaç kitap okumuş herkes böyle şeylere aşina) yani vakti-çağı düşünüldüğünde olağanüstü denebilir dedim . Peşinden okurken daraldım, karardım ( ki ben pozitif kitapların insanı olarak ekstra rahatsız oldum) bunu da insanların basiretsizliğine bağladım.Son feci idi ( ki bu da çok canımı sıktı) "olmamalı" dedim böyle bir son, yapamaz bunu bir aile ( Hiyh! Sonu söyledim). Sonra "Dur yahu bir bakayım ne imiş yorumlar" diyerek bir göz attım yorumlara.Şunu biliyorum, felsefe benim alanım değil, ağır düşünemeyecek kadar Polyanna bir bakış açım var benim. Ama biri anlatırsa anlayabiliyorum. Ve farkettim ki Meğerse bu kadar mevzu toplumun çıkarlar sonunda nasılda değişebileceğine alelen anlatmış. zavallılık ne de zordur, aile bile yoktur. Evet toparlarsam Kafka bambaşka bir yazar ama bir doğru açının iki ucundayız onunla. Artık bir daha ki tesadüfe - dikkat edin kitabını alıncaya değil tesadüfe- kadar o selamet, ben sağ.
Stefan Zweig,şiire yön veren deneyimlerini, teslim olduğu eğilimlerini bir çerçeveye sokarak zavallılık ile şiir, sefillik ile edebiyat, zayıflık ile sanat ve rezillik ile büyüklük arasındaki bağı ilmek ilmek örer. Fransız şiirinin en önemli isimleri arasında kabul edilen Paul Verlaine'ın muhtemelen birçok biyografisi vardır, lakin onu Zweig'ın kaleminden okumak okura bir "edebiyat matruşkası" deneyimi yaşatıyor.
Açık söylemek gerekirse kitabın konusu çok ilgimi çekmedi ama edebi anlatımı çok güzel. Okurken okumasam da olurmuş dedim ve olaylar arasındaki bağlantıyı ne yazıkki hiçbir şekilde kuramadım. Belki bu benim algımla alakalı da olabilir okumak isteyenlere iyi okumalar diliyor ve kitaptan dikkatimi çeken bölümlerden eklemek istiyorum birkaç tane.
*Tüm yanlış düşünceler tehlikelidir. Hayalperestlerin hiçbir zararı dokunmaz sanıyoruz, oysa yanılıyoruz. Çok zararları dokunur. Görünüşte en zararsız ütopyalar bile zararlı etkiler yapar. Gerçeğin karşısında bıkkınlık uyandırma eğilimindedirler.
*Ah! Kitaplarım!.. İnsan bir kitapta söylemek istediklerinden hiçbir şey söyleyemiyoruz. Kendini ifade etmek imkânsız!.. Evet, kalemi konuşturmayı bir başkası kadar bende biliyorum; ama konuşmak, yazmak, ne acıklı şeylerdir! Düşünecek olursak hecelerin, kelimelerin, cümlelerin oluşturduğu küçük işaretler, bir zavallılık sadece. Bu, hem ortak hem tuhaf kötü hiyeroglifler altında, düşünce, güzel düşünce neye dönüşür? Okuyucu benim yazı sayfamdan ne çıkarır? Bir dizi yanlış anlam, karşıt anlam ve de anlamsızlık. Okumak, dinlemek demek, çeviri yapmak demektir. Güzel çeviriler vardır belki; ama sadık değildirler. Hayran oldukları şey kendi verdikleri anlam olduktan sonra kitabıma hayran kalmışlar kalmamışlar ne fark eder? Her okuyucu bizimki yerine, kendi vizyonunu koyar. Biz ona imgelemin sürtüneceği şeyi sağlarız. Böyle çalışmalara malzeme vermek korkunçtur. Utanç verici bir meslektir bu.
Türüne sadık kalmak asla zavallılık değildir; insana illa acımak gerektiğini düşünüyorsa, kuşlarla birlikte uçamıyor, koyun sürüleri gibi dört ayağı üstünde yürüyemiyor, boğa gibi boynuzları yok diye acımalısın. Olaya böyle bakarsan, güzelim bir at da gramerden anlamıyor, çörek yiyemiyor diye dünyanın en şanssız atı ilan etmen gerekir, aynı şekilde güreş sanatından başarısız diye bir öküze zavallı demen gerekir. O halde gramer bilgisi yok diye bir atı nasıl zavallı saymıyorsan, bir deliyi de mutsuz sayamazsın; çünkü delilik onun doğasında vardır.
142 syf.
·
Puan vermedi
Bu saatler insanın yalnızlığının boyunu ölçebildiği saatler.Güneş tepede olduğu sürece gün akarken kaçtığınız görmezden geldiğiniz yalnızlığınız bu saatlerde şeffaf görünümünden kurtulur.Gündüz sen ondan daha güçlüyken gece o daha güçlü bir hale gelir.Kendi yalnızlığımı ölçüyorum ve diyorum ki en büyük yalnızlık insanın kendini bir hiç gibi hissetmesi değil bu sonsuz ve sınırsız kafesinde sadece kendisi yaşıyormuş gibi hissetmesidir.Kendi yalnızlığıma acıyorken okudum bu kitabı.Herkes gibi belki önce kapağından etkilendim ama bunun sebebi başkaydı.Herkes gibi taktığımız maskeler yüzünden palyaço suratından bir farkımız olmaması ve sanıyorum ki turgut uyar’ın o korkunç hüzünlü palyaço şiiri.Sonra maskenin altında yaşayan kadının gözleri.Ve tamamen gerçek bir hikaye.Dönemin kurbanı,insanların kurbanı,ailesinin kurbanı seçilmişken meydan okuyan bir kadın.İntihar da böyledir zaten.Zayıflık ve zavallılık olarak görülür ama bakış açısını değiştirince aslında en büyük meydan okumadır bir yazarın dediği gibi.Eroinden ölen kanat ama eroinle dünyaya meydan okuyan da kanat.Adı bile hüzünlü değil mi.Bir de kitabın sonlarındaki başarısız ressamın mektubu.İkinci kez okumaya cesaret edemedim.
