Oysa ki,çocukluğumuzu yaşamak bizim de hakkımızdı.Malesef ki yaşayamadık.Herkes baba baskısını farklı yaşıyor sanırım, biz de daha farklısını yaşadık.Abimle Katolik bir babanın çocukları olmak ikimizin suçu mu?
Babamızın Katolik olması bir kenara bu derece baskı dolu,nazi kampı gibi bir evde yaşamak ister miydik tabii kii hayır...
O kiliseye mutlaka gidip dualar edilmek zorunda yoksa günahların en büyüğünü işliyoruz biz babama göre...
Evimizde uykudan kalkmamızla yatağa yatana kadar kurallara uymak zorundayız hepimiz, tersi kabul edilemez.Babamın kuralları... annem de uymak zorunda...Uymazsak çok büyük işkencelere maruz kalıyoruz.Okulda ikinci olmam yasak hep birinci olmalıyım çünkü babam benim karnımı doyuruyor ve bana bakıyor tek sebebi bu.
Evet çok zenginiz, Nijerya gibi bir yerde çoğu kişinin yiyemediklerini yiyoruz,giymediklerini giyiyoruz fakat özgürlük ne demek bilmiyoruz hemde hiç...
İlk kekelemeden konuşabildiğim, varlığımı hissedebildiğim yerdi halamın evi...Kuzenlerim insan olduğumu değerli olduğumu hissettirdiler bana...
Biz halam da kaldığımız süre zarfında, askeri darbelerde fazlalaştı tabii...
Bir tarafta baba zulmü,bir tarafta İngiliz sömürgeciliğinin etkilerini yaşamak bu yaştaki bir kıza çok fazlaydı...
Afrika'da doğup büyümüş birisi olarak buranın hem din hem kültürel hem sosyal bilgilerini sizlerle paylaşmak isterim.
Hikayeme şans vermelisiniz bence,sebebi mi
Güzel ve etkileyici çünkü...
Fadiş'i okuduğum dönem çok beğenmiştim, onun gibi olacağını umarak başladım ama ilk sayfadan itibaren sadece yok daha neler, daha ne olabilir diyerek okudum. Türk dizisi tadında, sonu da ahım şahım bir yere bağlanmıyor. Kamu spotu verebilmek için yazılmış çok fazla yeri vardı.
Kısacası beğenmedim ve önermiyorum. Daha iyi kitaplarda buluşmak üzere...
