Son.. Mu?
Renk yürüyordu. Nereye gittiğini bilmeden sadece yürüyordu. Hiçbir şey hissetmeden.. Bakıyordu ama görmüyordu.. Telefonu çalıyordu ama o duymuyordu.. Zaten hiçbir şey duymuyordu.. Ağlamıyordu.. Taş kesilmişti.. Şoktaydı.. Sonra sonra baktı telefonuna, bir sürü kişi aramıştı. Annesi, Yelda, Yekta, ablası. Mesajlar da cabasıydı. Tam telefonu
GÖRÜCÜ
İşten eve geldiğimde oldukça yorgundum. Elbiselerimi değiştirip hemen odama çekilip uzanmak istiyordum.
--Anne! Ben geldim!
Mutfaktaydı. Sesimi duyunca ellerini havluya silerek yanıma geldi. Gülümsüyordu.
--Hoş geldin, aslan oğlum. Hay maşallah. Seni yaradana kurban olurum ben.
Şaşırmıştım. Ama hemen kendimi toparladım. Ne de olsa böyle bir
Bugün günlerden SEN...İyi ki!
Aylardan Ocak, günlerden salı, tarih; 24.01.2023. Ve kalbimden sen; 
Gülpınar Vurmaz İyi ki dünyaya ayak basmışsın. Çocukluğuma eğlence, oyun arkadaşı; şimdime can yoldaşım, arkadaşım...Biliyorum bazen hatta çoğu zaman bu dünyaya gelmekten nefret ettin, isyan ettin, sitem ettin! Çok zor günler geçirdin, zor olaylar, zor hatıralar...Ama benim açımdan
Yamur'un güncesinden
Yorgunum, iyi de değilim de bakma bunu sesli bile hiç söyleyemedim. Gülümseyemiyorum artık, bu zor. Eskiden iyiymiş gibi yapmak çok daha kolaydı. Bu ara daha çok düşmüşüm sanki. Asma suratını ama, belli etmiyorum ben, valla bak. Yanına gelesim var, gelemiyorum. Aslında o gece gelecektim, korktum. Çatma kaşını o gece orda olduğunu bliyorum bana