"Mizah, dünyamızı gülünç olmaktan kurtarır." kitapta Aziz Nesin'in yapmaya çalıştığı da bu galiba. Aziz Nesin diğer adıyla Mehmet Nusret, kendisini pek sevdiğim söylenemez, fikirlerinden de hazetmem. Ama yazılmış, emek verilmiş hele ki ortaya çıkmış güzel bir eser varsa gerisi teferruat o okunur, okunmalı. Türkiye'de mizah yazarlığı dendiğinde akla ilk gelen isim Aziz Nesin ve galiba en iyi kitabı da bu, incelemelerde sık sık karşılaştığım için okumak istedim ve iyi ki de okumuşum. Bana çocukluğumu hatırlattı ve bol bol da güldürdü.
Kitap, Zeynep ve Ahmet isimli iki çocuğun mektuplaşması şeklinde yazılmış. Mektuplarda başlarına gelenleri, yaşadıklarını anlatıyorlar. Çocukların gözüyle, büyükleri yani kendimizi görüyoruz, çok iyi bir mizahla beraber çok iyi de bir eleştiri var büyüklere karşı. Bu yüzden olsa gerek Aziz Nesin bu kitabı müstear isimle çocuk romanları yarışmasına gönderiyor ama yarışmada dereceye bile giremiyor. Kitap bu arada harbiden güldürüyor, en azından gülümsettiği çok yer var.
Aziz Nesin, kitabın sonunda çocuklara yazdığı mektupta çok güzel bir şey söylüyor; "büyümüş insanlarla, kendi çocuklukları arasında, belki bin, belki ikibin yıllık bir zaman farkı vardır. Onun için biz büyümüşler kendi çocukluğumuzu unuturuz." Ya bu çok güzel bir şey ben de bunu söyler dururum, çocuktum bir ara ben sen de öyle, evet hatırladığım olaylar var ama o zamanki düşüncelerimi, duygularımı hatırlayamıyorum, Aziz Nesin'in bahsettiği uzaklık bu işte ve bu çok kötü bir şey.
