"Kaygı," diye yazmıştı Kierkegaard, on dokuzuncu yüzyılın ortalarında, "özgürlüğün verdiği baş dönmesidir."
Bekleyen her şey bir gün solar ve ölür.
Bu bir papatya da olabilir
veyahut bir umut da.
Gurur insanın düşüncesindedir; söze dökülen onun pek küçük parçasıdır. 
Montaigne
Okur Takip Önerileri
...Böyle olmasını istemezdim ama hep olurdu. Dünyanın bütün kızılderilileri yenilir, Spartakus kaybeder, gün batarken sararır, kuşlar döner, Sadri Alışık denilen hergele, her filminde ağlardı. O ağladıkça ben de ağlardım. Nedenimi bilmez ağlardım. Ağladıkça Sadri’ye kıl kapar gıcık olurdum. Üçüncü şahıs olarak kalışına, hep gidici kadınları sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi duruşuna, Sadri’nin bu mecburiyetlere, giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, ona ihanet etmemek için kendine ihanet edişine...
Sayfa 22Kitabı okudu
Ve bilirim sonunda süpürüp götürecek zaman seni de;
Ne hoşluklar kalıyor,
Ne güzellikler kalıyor yarına.
Zaman gelip savurdu mu tırpanını,
Çare yok gideceksin.
...Estetik kaygısı, güçsüzlüğün ilk belirtisidir!
Sayfa 649Kitabı okudu
...Her şeyin içine tükürmekte, aldırmazlıkla en ileri gidenler, yasa koyucu olurlar. Herkesten daha gözü pek olan, herkesten daha haklıdır! Bugüne kadar böyle gelmiş, bu bundan sonra da böyle gidecek! Bu gerçeği ayırt edemeyenler kördür!
Sayfa 521Kitabı okudu
Yine derin bekleyişlerle geçiyor vakitlerim
Bir ses, bir nefes bile olsa kulaklarımda titreyiş
Beklerim.. Ömür boyu aradığım bu değil mi?
Bitiş değil ki bu, gelişlerinde arıyorum..
Arıyorum bir veda havasında gidişlerini..
Bazen masalar yıkıyorum, ve de kadehler
Dağ gibi adam nasılda yıkılıyor böyle
Söyle bana söyle! Kaçıncı gidiş bu?
Kaç kere
...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı... ve
Yarın düzenleyecekler aşklarımızı,
Ner’deyse.
Huysuzluğumuz ondan.
Perdeleri kapatmalı mı?
Perdeyse.
Yaşamlarımızın, doğumlarımızın
Tadı kaçmadan..
Gökteyse, yerdeyse,
Bir şeyse.
Çarpık çizdiriyorlar,
Karanlık yazdırıyorlar,
Canından bezdiriyorlar..
Kırgınlığımız ondan.
Acı-acı güldürüyorlar..
Hırçınlığımız ondan.
Ağlamaca karamsarlık tütüyor
Buram-buram
Konularımızdan..
Burukluğumuz ondan.
Güven içinde olduğumu bilmem hiç
Sevildiğimi, önem verildiğimi
Benim başkalarını aradığım gibi
Arandığımı bilmem…
Dünyanın bütün suçlarını işlemiş
Bütün yanlışlarını ben yapmışım gibi
Yaptığım her işten tedirgin oluyorum.
İçimde sürekli bir horlanma korkusu
Bir kekeme tutukluğu ürkek dilimde
En iyi bildiğim konuda bile
Çekine çekine konuşuyorum.
Çekilip sonra kabuğuma küskünlüğün
Kendime düşlerden sığınaklar kuruyorum
Kırık dökük izleriyle hayatın.
Usul sesli içe değen incecik
Bir şarkı büyütüyorum, ömrüme benzeyen…
Sabah kadar uçuk, akşam kadar acı
Rengi dört mevsimin uyumsuz karışımı
Acemi bir şarkı…
Umuda ve gerçeğe böyle katlanıyorum.
Şükrü Erbaş
O kadar güzelsin ki
Kendin de bilmiyorsun
Ölüm düşüncesini koparıp almalı senden
Asıl vurulan benim, sen boşuna ölüyorsun.
