İnsanın zekasına ilişkin hayalimin göz açıp kapayıncaya kadar gelip geçtiğini düşünmek beni kederlendirdi.İnsanoğlu zekasını kendi elleriyle öldürmüştü.
acıya karşı en korunmasız olduğumuz zaman, sevdiğimiz zamandır; en çaresiz olduğumuz zaman ise, sevdiğimiz nesneyi ya da onun sevgisini yitirdiğimiz zamandır.
Yapımız icabı yalnızca karşıtlıklardan yoğun bir zevk alabiliriz, sürekli durumlardan aldığımız zevk ise pek azdır.Böylelikle mutluluk olanaklarımız zaten bünyemizle sınırlanmış olur. Mutsuzluk duymak ise çok daha kolay dır. Acı bizi üç yönden kuşatır: kaderi çöküş ve yok oluş olan, uyan işaretleri olarak acı ve kaygıdan da yoksun kalmayan kendi vücudumuz; karşı durulmaz, acımasız, yıkıcı güçlerle bizi mahveden dış dünya ve son olarak da diğer insanlarla ilişkilerimiz.