“Yapamam ki!” gerekçesiyle gerçekleştirmekten kaçındığımız davranışların çoğu aslında yapmak istediklerimizdir. Yapmak istemediklerimiz zaten aklımıza gelmez.
Kendi yetersizlikleri nedeniyle reddedici ya da aşırı koruyucu tutumlar gösteren ana-babaların çocukları ise kendilerine ayrı bir varlık olarak değer verilmediğinden kişiliklerini bütünleştiremezler. Yetişkinliğe ulaştıklarında da çocukken doyurulmamış ihtiyaçlarını diğer insanlardan karşılayabilmek için umutsuzca çabalarlar.
Evlilikte mutlu olmak tamamen şansa bağlıdır. Tarafların birbirlerinin huylarını iyi bilmeleri ya da birbirlerine ziyadesiyle benzemeleri saadetlerini bir gıdım etkilemez. Nasıl olsa evlendikten sonra ayrı yollardan gidecekler ve hırgür kaçınılmaz olacak. Hayatını geçireceğin kişinin kusurlarını olabildiğince az bilmek daha iyidir.
“Bir yaşantıyı tam bitirmeli. Hiçbir iz kalmamalı ondan. Yeni yaşantılar için. Yeni yaşantılar için. Bunu önceden bilseydim, yaşantı milyoneri olmuştum.”