Hallac-ı Mansur isimli kitabı okurken geçmişte yaşananlarla bugün yaşananlar arasında ne kadar çok benzerlikler olduğunu gördüğümüzde aklımıza gelenlerdir aslında. Her ne kadar Hallac’ın netliğiyle ilgili kuşkular olsa da eğer kitaptaki bilgiler doğruysa Hallac da, bugün mazlumların acılarını dert edinenlerin çektiklerini çekip, o acılara çare düşündüğü ve zorba ve zalimlere karşı hiç susmadığı için çilelere maruz kalan, dışlanan, iftiralara uğrayan, hapsedilen ve en sonunda da canından olan bir mücahittir ve o gün de bugün olduğu gibi böyle bir haykırışa izin yoktur.
“Ben halkı çok seviyorum ve onlara kurban edilmek istiyorum” derken bir nevi kendi kaderini de çizmiş olan Hallac’ın sözleri, metodu ve mücadelesi incelendiğinde ; Hallac, halktan yana olmuş, halkı asla suçlamamış, halkın içinde bulunduğu durumdan saray sahiplerini sorumlu tutmuş ve mücadelesini o saray sahiplerinin egemenliğini halkın bilinçlenmesi ile ortadan kaldırmak üzere şekillendirmiştir.
O “caniler gayr-i insani işlerini mahrumlar vesilesiyle yapmaktadırlar” derken bilinç düzeyini belli etmiş, canilere hizmet etmek zorunda kalan mahrumları dahi sahiplenmiştir. Asla silaha başvurma taraftarı olmamış, silaha başvurmak isteyen taraftarlarını da hep sakinleştirip, toplu bir bilinçlenmeyle gerçekleşmeyecek bir değişimin zulmü ortadan kaldırmayacağını ve belki de bir zalimin yerine diğerinin gelmiş olacağını anlatmıştır. Yani aslında zulüm sisteminin içinde olan her bir parçadan uzak durmuş, halk içinde hakla beraber bulunup halkı hakka davet etmiştir...
