Zira belli bir anda önyargılarımızın ötesindeki doğruları görebilmemiz, kendimize dair bir talepte bulunmadan başkalarını sevebilmemiz ve yaptığımız şeye kendimizi tam anlamıyla kaptırdığımızda ortaya çıkan coşkuyla yaratmamız, bir anlığına da olsa tüm bunları görebilmemiz, sonraki tüm davranışlarımıza anlam ve yön kazandırmak için bir temel oluşturur.
Bir düşünür için gerçek soru nedir, biliyor musunuz? Gerçek ne kadar gerçeğe katlanabileceğimizdir. Stresi hayatlarından uzaklaştırmak ve sakin bir hayat sürmek isteyen hastalarınıza göre bir uğraş değil bu.
“Hayat böyle bir şey işte değil mi? Onu alt edeceğini zannedersin, ondan daha akıllı olduğunu düşünürsün ama her defasında seni aptal konumuna düşürür.”
Bir insan pek çok şeyle, değişimle doludur, demek istedi. Bir insan, iyi ya da kötü, muhteşemdir. Hiçbir şey olan ve asla değişmeyecek olan bu şeyin, içinde kımıldayıp değişen her şeyin sonu olabilmesi imkansızdı. İyi, kötü, muhteşem.
Çünkü dünya değişmiyordu, bu şiddet her zaman vardı ve asla sonlanmayacaktı, insanlar diğer insanların botlarının, yumruklarının, dehşetinin altında ölecekti. İnsanlık tarihi şiddetten ibaretti.
Bireyselliğin en büyük düşmanının konformizm olduğu dünyamızda (“ kalıba” uymanın norm kabul edildiği ve “ beğenilmenin” sözümona kurtuluşa kesilen bilet olarak görüldüğü toplumumuzda ) öne çıkarılması gereken şey, herkesin bildiği ve belli bir yere kadar birbirimiz tarafımızdan yaratıldığımızı ifade eden gerçeğin yanı sıra kendi kendimizi deneyimleme ve yaratma becerimizle de bu sürece katkıda bulunduğumuzdur.
Zira trajik bakış insanın özgürlüğünü ve kendi kendini fark etme ihtiyacını ciddiye almamız gerektiğini belirtir; “ insanın insanlığını gerçekleştirmeye dair sahip olduğu yok edilemez iradeye“ olan inancımızın bir ispatıdır.