Ayın solgun ışığında sen oyununu oynuyorum. Her kimsem ben. Sen her kimsen. Nerede olduğuma, kim olduğuma, nereye gittiğime dair tüm fikrimi yutuyor karanlık. Yıldızların arasında yürüyorum gök boyunca... Ayın altında bir düşler teslisi.
Bir düşün kaç kişiyiz bildirilerde
şimdilik kaç paralığız hele akşam olunca
bunca sütsüzün kahrını çektik düşün ki
gene de soluğumuz
bir orman yangını sanılır oralarda buralarda...
Vazgeçebilir miydim tamamen? Ama onu tekrar görmek, benim elimde olan bir şey değildi. Azap çeken bir ruh gibi bekliyor, kolluyor, arıyordum, lâkin boşuna!