Kimse beni sevmek zorunda değil. Kimse benim akıllı ve iyi olduğumu düşünmek zorunda değil. Ben hastayım. Tedavim yok. Tedavim ölüm. Beni benden başka kimse kurtarmayacak.
İçimdekileri cümlelere döküp anlatamıyorum nedense ama kendimi öyle bir karanlıkta hissediyorum ki... Herkese yeten, herkese yetişen ben bir tek kendime yetemiyorum.
İnsan kendini nasıl "kötü" diye nitelendirir? Kendisine nasıl bu kadar kızgın olabilir? Belki de gerçek "kötü"yü saklamak istiyor? Eşine, etrafındakilere yansıttığı öfkenin kaynağını bilmek istemiyor. Bilse de kabul etmek istemiyor belki. Yine mi bir baba incitti kız çocuğunu? Yine mi bir babanın o güven veren elinden mahrum bir kız çocuğu var karşımda? Gözlerinde görebiliyorum ben o öfkeyi; bütün dünyaya, en çok da kendine kızgın bir genç kadın var karşımda.