“Kalbe sükûnet gelince insanı yerin altına koyuyorlar.”
Hayatında herkesi güldürdüğü hâlde, ölümünde kimseyi ağlatmayan zavallı Paskal’ın bu seferki hâli taklit değil,ölüm gibi gerçekti.
“Bence asıl kötü olan,şimdi yaptıkları gibi,bir adamı haksız yere öldürmeye çalışmalarıdır”
Okur Takip Önerileri
“İstanbul vefasız bir sevgiliye benzer.Sana hep ihanet eder ama sen yine de onu sevmeye devam edersin”
O dönem hem zamanların en iyisiydi hem de zamanların en kötüsü;bir yandan erdem hakimdi,bir yandan aptallık...İnancın mevsimiydi aynı zamanda da inançsızlığın...Aydınlığın mevsimiydi,aynı zamanda karanlığın.O dönem umudun baharıydı,umutsuzluğun ise kışı.Hepimiz ya doğrudan cennete gidecektik ya da diğerine.Kısacası günümüze o kadar benziyordu ki laf kalabalığı yapan bazı idareciler,iyi ile kötüyü kıyaslarken iyi olana değil de baskın çıkana itibar edilmesini savunuyordu.
Ölülerin çocukları cenette oturmuş...Canlıların yeriyse cehennemde...
Sıradan bir insan iyiyi ya da kötüyü dışarıdan,yani bir atlı arabadan ya da bir çalışma odasından bekler.Düşünen bir insan ise kendinde bulur.
Atının yelesine kapandı,başını dayadı.Sağ elinde kılıç hâlâ sımsıkı duruyor,sol eli sarkıyordu.
Kürşad ölmüş,fakat attan düşmemişti.Ölmüş,fakat yenilmemişti.
Gençken ve güzelken vücudu soymak iyidir,fakat hiçbir yaşta ruhu soymaya gelmez,ve herkes önünde,hatta kendi önümüzde bile daima giyimli durmalıdır
