Kafka okumak, öyle ard arda seri bir şekilde okunup tamamlanabilecek bir şey değil-miş.Milenaya Mektuplar' daki o her mektubun gidip gelmesi ile soluğu mektubun geçtiği yerlerde, bir sonraki mektubu sanki kendi de bekliyor gibi hissederek, zaman methumunu yitirerek okudum.Ardından Kafkanin hayati hakkinda daha detayli okumalar yapmak geliyor tabi.
Aforizmalarinda soluk alip dinlenebiliyor insan.Babaya mektupta ulan bu benim babam mi diye dusunup yine bir mektup kagidi ve hokkasina hapsolabiliyor.
Kafkaesk...Biraz daha Kafka arastirmasi...Sevgili Kafka, neden sana bu denli bağ hissettim bilemiyorum, halbuki umutsuzluk, soyutlanmışlık, varoluşunun derinliklerinde hissettiğin o ince sızı şeklinde hep varolan korku.Pek de çekmezdi beni aslinda.
Derken Dava ile boyle yere cakilmis da taslara basinizi tek tek surtuyormussunuz gibi hissedebiliyorsunuz.Ya da ayaga kalk, arazi çok engebeli, dikkatli adimlar atarsan dusmezsin diyor ve ilerliyorsunuz.
Okurken dusunduren, dusundururken bir tur daha dusunme devinimi attiran bu kitapta beni nedense en yakalayan nokta, en sondaki yardim edilecegine dair bir umut duyması, o küçücük umut parcasi oldu.Her ne kadar boş olsa da.Umut her daim var
Bir sonraki istikamet... "Amerika"
