Halûk adlı küçük bir çocuğun gözünden Kırım -Tatar sürgünü anlatılır. Halûk ilk önce annesini kaybeder , sonra da babası gider ve Zöhre hanım ile ölgün bir evde kaderlerini paylaşırlar. Halûk sevdiği arkadaşı Sevgil , Halide , Mansur' un ruhu ve dahası ile daracık hayatında duygularını teskin eder. Sovyetler birliğine ihanet olarak görünen bu hadise ile Kırım - Tatar sürgünü başlar. Mezarlıkların toprağının sürekli olarak bir canlı bırakması Halûk için ve diğer halk için acı bir sükûta dönüştü. Kırım - Tatarlıların nerdeyse hepsi bir yük vagonuna insani olmayan koşullarda yerleştirilerek göz göre göre ölümüne sebebiyet verildi. Vagondan inenler de artık yarı şuursuz bir vaziyette ne yapacaklarını bilemez halde kendilerini pamuk tarlalarında köle buldular. Netice o ki çok sayıda insan zorunlu göçe ve ölüme mahkûm edildi. İnsanlık bir kez daha o zaman yitirdi cıvıltısını, geriye ölü toprak ,ölü kuş kaldı , ölü badem ağacı. Halûk'un deyimiyle : Ne çok dostu varmış şu ölü Tatarın! Haziran güneşi ile nakışlı üzüm bağında tavşanlar oyunlarından çıkıp , âmin !dediler...
