Acı bir tebessüm geçti içimden, içim doğranarak baktım bu beş satır yedi cümleye. Davullarla, mızıkalarla, kurbanlarla, bayramlarla başlayan şey azap yüzünü göstermekte hiç gecikmemişti ve bu, kalemin görünmez yazdıklarına sinmişti.
Ne zaman seni düşünsem / ne zaman,
Ne zaman sen gelsen aklıma,
İçimden havalanıyor kanadı kırık bir martı,
Gelip konuyor uzaklarıma.
Soluyor yaprakları saksıdaki çiçeğin.
Ve ardından
Susuyor keman,
Bir ağacın yaprakları
Gülse Birsel’den Çok Güzel Bir Yazı
Hep söylüyorum, biz çocukken midemiz bulanınca ekmek yedirirlerdi, grip “Yatınca geçer”di, başın ağrıyorsa “Çocukların başı ağrımaz” denirdi, uykun kaçıyorsa “Oyuncaklarını düşün, güzel rüyalar görürsün” şeklinde konu halledilirdi!
Okuma yazmayı öğrenemiyorsan ya, “Tembel”din ya “Yavaştan, sağlam sağlam
Bu gereksiz düşünce diyarını terk ettikten sonra, yüzünde ekşi ve bir o kadar da acı dolu bir gülümseme belirdi. Acımasızlığın ve çaresizliğin neden olduğu bir tebessüm... Sahip olduğu gam ve tasa, adeta yüzüne sabah rüzgârı misali kasvet üflüyordu.
Sayfa 135Kitabı okudu
