"Sevgi, bir insanın kalbine kederle neşe katarken, cahillik de ona ilmin yollarını öğretir." Acı ve cehalet, engin bir sevince ve ilimi yönlendirir çünkü yüce varlık, güneşin altındaki hiçbir şeyi boşuna yaratmamıştır.
Sayfa 43
Bu tebessüm yok mu? Biz şairler buna "acı tebessüm" deriz; insanın böyle bir tebessümle gülmesi için şurasında -kalbini gösteriyordun- büyük bir ıstırabı olmalıdır.
"Gün biteli çok oldu, gece her zamanki gibi uzun.
Hisler gelip geçiyor, zaman akıyor, insan ölüyor.
Bir şeyler oluyor, her şeyin tadını yok eden bir şeyler,
Duyan, hisseden, ses eden yok..
Çokluk içinde yalnızlık çığlığı atıyor zihnim,
Dinleyen, anlayan, dur diyen yok..
Bitmez denen her şey bitiyor, biterken de ertiyor insanı bittiğini zannettiği acılar..
Bilen, belleyen, yardım eden yok..
Bir acı var, sanki keskin bir şeyle kesiyorcasına lakin,
Ortada ne bir iz, ne de bir damla kan var..
Nereden ve nasıl hâsıl oldu bu denecek bir yüzüm de yok,
Artık bitsin diyecek dermanım da,
Bir nefeslik yardım dilenecek gücüm de..
Şimdi yaşıyor muyum?
Yaşıyor gibi mi yapıyorum, bunu cevaplayacak bir doğrum da yok..
Nefes alıyorum, kalbim atıyor, tebessüm ediyorum, ağlıyorum da ama ben bende miyim bilmiyorum?
Velhasıl gören yaşıyor bu diyor oysaki gün gün eriyorum.."
