Offf, yine duygularımın alt üst olduğu bir kitap. Psikolojik deneme olduğu o kadar belli ki. Nereden başlasam bilemedim. Aslında kitap boyunca kim masum diye sorguladım ama hiçbiri masum değilmiş. Okurken o kadar sinirlenip kitabı bırakmak istedim ki! Ama merak duygusu çok iyi kullanılmış, olaylar da çok hızlı gerçekleştirilmiş, sürekli bir şeyler olunca insan elinden bırakamıyor da. Bırakmakla okumak arasında kalıp kısır döngüde savaşırken kitap bitti.
Aslında verilmek istenen birçok mesaj var. Kıskançlığın nelere mâl olabileceği ve intikamın hiç kimseye fayda getirmediği bunlardan yalnızca ikisi.
Mutlu sonlar okumayı seviyorum ama Tanzimat beni üzüyor. Her şeye rağmen güzel bir kitaptı, teşekkürler Nabizade Nazım. Erken yaşta vefat etmişsin, hayatta daha uzun kalabilseydin çok daha güzel eserler bırakırdın bizlere eminim. Bunlarla yetineceğiz artık ne yapalım :)
