”yaralar vardır hayatta, ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.”
Alıp okumayı sürekli ertelediğim bir Sadık Hidayet romanıydı Kör Baykuş. Beyazıt’ta bir sahafta denk gelip bu altı çizili giriş cümlesini okuyunca bu sefer almadan geçemedim. Kitabın geri kalanı da ilk cümlesi kadar vurucu ve hüzünlü. Yer yer rahatsız eden, insanı buhrana sürükleyen kısımlar da var -ki çok severim:)-.
Yazarımıza gelecek olursak, Sadık Hidayet için İran’ın Kafka’sı desek mübalağa etmiş olmayız sanırım. Hatta ben bu yazarın dilini, hayali tasvirlerini, içsel betimlemelerini daha çok sevdim diyebilirim.
Roman boyunca ölümü; dünyevi ve felsefi boyutlarıyla ele almış yazar. Rüyayla gerçeklik arasında, metaforlarla dolu, sürrealizm ve mistizm etkisiyle sıradışı bir kurgusal yapı yaratmış. Ne bir olay örgüsünden bahsedebiliyoruz ne bir zaman ne de mekan kavramından. Bu yüzden hacmi küçük olsa da sindirilerek okunması gereken, anlaşılması güç bir roman. Ayrıca yazarın sistem eleştirilerini anlamak adına, kitabı okumadan önce kendi yaşam öyküsüne göz atmanızı tavsiye ederim. Acıdır ki, hayatına, en son yazdığı müsveddeleri yakarak, havagazıyla kendini zehirleyerek son vermiş Sadık Hidayet. Zaten bu derece ölüm üzerine kafa yormuş bir insanın normal yolla dünyadan ayrılacağını düşünemezdim :) Keşke daha uzun yaşayabilseydi ve daha birçok eser sunabilseydi bizlere.
Velhasıl benim için muazzam bir şaheserdi fakat herkese hitap edeceğini düşünmediğim bir roman. İlgisini çekenler muhakkak okuma listesine eklemeli. Benim kadar geç kalmayın :)
Arthur Schopenhauer 
Mutlu Olma Sanatı