Stoacılar nefret ya da kötü düşüncelerle karşılaştıklarında iki şey yapar. Önce şöyle sorarlar: Bu fikir benim kontrolümde mi? Eğer fikri etkilemek ya da değiştirme gibi bir şansları varsa bunu denerler. Ama yoksa, karşılarındakini olduğu gibi kabul ederler.
Sayfa 289Kitabı okudu
Hayat...
9 yaşındayken ne kadar büyüdüğümü düşünürdüm. Artık çok olgun çok düzgün davranmam gerektiğini çünkü koskoca 9 yaşına girdiğimi düşünürdüm. 13 yaşındayken asıl şimdi büyüdüğümü; 9 yaşındaki halimle düşündüklerime gülmüştüm. 9 yaş neymiş asıl şimdi büyüdüm demiştim… bu böyle devam etti… 27 yaşındayken anne oldum. Hayatın çok büyük zorluklarıyla karşılaştım. Ne kadar büyümüştüm. 20 li yaşlarımın başlarında bile hala küçükmüşüm.. ama artık asıl şimdi büyüdüm sanırım daha ötesi yok dedim. Az önce geçmişteki bu düşüncelerim aklıma geldi.. tebessüm ettim kendimce.. şu an 35 yaşındayım ve 27 yaşındaki o Hürrem’e buradan baktığımda ne kadar masum ne kadar küçükmüş diyorum… demek ki aslında hep küçüğüz.. tecrübe ettikçe hayat yaşadıkça olgunlaşma hep devam edecek.. o yüzden artık asıl şimdi büyüdüm demeyeceğim.. Allah ömür verdikçe artık eminim ki bugün de küçüğüm ilerden baktığım zaman…
Bilge Karasu bir kitabında şöyle bir anektod paylaşır:
Adamın biri bir deniz balığı tutmuş günün birinde, o kadar sevmiş ki yanında hep kalsın istemiş. Her gün suyunu tazelermiş, denizden kova kova çekip taşıyarak. Bir süre sonra usanmış deniz suyu taşımaktan, musluk suyunu denemiş. Balık biraz tedirgin olmuş ama alışmış sonunda tatlı suya. Gel zaman git zaman adamın içine merak olmuş, tatlı suya alışan balık havaya da alışır mı diye... Balık önce boğulayazmış, debelenmiş, sonunda havaya da alışmış. Günlerden bir gün adamın denize gideceği tutmuş. Balığı da yanında. Koymuş onu çakıllığın gölgeli bir köşesine, kendi de denize girmiş. Çocuklar geçiyormuş oradan o ara. Balığı görmüşler. Nasılsa, acımışlar, bu balık karaya vurmuş, yazık, denize atalım, demişler. Adam deliler gibi yüzüp yetişesiye balık boğuluvermiş denizde.
Ve eklemiş Bilge Karasu:
Tuhaf değil mi, kurtarmak istediği şeyi kurtarmak için ne gerekiyorsa yaptığını sanan kişinin, ömrünün sonunda o şeyi boğmakta en büyük payı kendi eliyle getirmiş olduğunu anlaması?
#keşfet #edebiyat #sanat #söz
Suyun içinde debelendikçe boğulma riskini arttırırken kendini akışa bıraktığında şu yüzüne çıkarsın, su seni taşır; boğulmaktan kurtulursun. Hayat da böyle dek midir? Bir şeyleri zorlamak yerine kendimizi akışa bırakırsak hayatımız yoluna girecek belki ama biz fırsat bırakmıyoruz, Tanrı'nın planına karşı çıkıp debelendikçe de daha beter batıyoruz.
Sayfa 18 - İnkılâp Kitabevi YayınKitabı okudu
"Aşk denen şey bazen yürür, bazen uçar; bazen koşar biriyle birlikte; bir başkasıyla ölümcül yürüyüşe çıkar; üçüncüyü buzdan heykele çevirir; dördüncüyü atar alevlerin içine. Birini yaralar; öldürür ötekini. Aynı anda çıkıp sönen bir şimşeğe benzer. Geceleyin saklar şafakta zapt edilecek olan kaleyi. Çünkü dayanacak güç yoktur karşısında."
"Her insan bedeninin çürüyeceğini bilir ve bundan korkar. Çoğu insanın ruhu gövdesinden önce çürür; nedense bundan küsme korkmaz! Ama inan bana, insanların çoğunun ruhu, bedeninden önce çürür."
İnsan, içine doğduğu aileyi seçemez ama büyüdüğünde nasil yaşayacağına, nasıl bir hayat istediğine karar verebilir, derler. Peki ya geçmişi, her kalktığında onunla kalkıyor, her gece yanı başında bekliyor, her anında bir ayna gibi karşısına geçip, "Ben buradayım! " diye bağırıyorsa, yine de kendi hayatını kendi mi? belirler insan?
Sayfa 10 - İnkılâp Kitabevi YayınKitabı okudu
Zihin, insanbiçimliliği kavramadan önce, doğanın ve hayatın sırları ve azameti karşısında duyduğu altüst oluşun dolaysız etkisiyle, onu baskı altına alan veya coşturan şeylere bulanık adlar vermektedir. Onları varlık olarak görmekte ama henüz pek temsil edememektedir.
Akrebin akrep olmaktan bıktığı için kuyruğunu kendine saplaması ama akrep olarak ölmek istiyorsa, önce akrepliğini yaşamak zorunda oluşu.
Sayfa 231Kitabı okuyor
