Bana hep böyle olur. Kelimelerin tadını unutacak kadar uzun süre susarım ve birden bent yıkılır, içimde ne varsa, tuttuğum ne varsa boşaltırım, bitmez tükenmez bir gevezelik başlar; daha çenemi kapamadan pişman olmuşumdur bile.
Biz aynı yalnızlığı yaşamıyoruz diyorum içimden. O, insanlardan kaçıyor, onlardan nefret ettiği çok belli; bense, dünyayı daha duru bir bakışla gözlemleyebilmek, belki de daha iyi anlayabilmek, daha iyi kucaklayabilmek için ondan uzak duruyorum.