Amin Maalouf

Şarapla aralarında karşılıklı bir saygı oluşmuştu, ne şarap onu yere serer ne o şarabı döküp saçdı yerlere.

Annem şöyle diyordu:
"Ben özgürdüm, o ise bir köleydi. O nedenle karşılaştırılamazdık, eşit koşullarda savaştığımız söylenemezdi. Verda durumu gereği cazibesini bütün silahlarını dilediği gibi kullanabiliyordu, peçesiz dışarı çıkabiliyor, şarkı söyleyip dans edebiliyor, şarap doldurup göz kırpabiliyor ve soyunabiliyordu. Oysa ben konumumdan dolayı geri durmak zorunda kalıyor, babanı hoşnut edecek şeylere en ufak ilgi duymuyordum. Bana 'Dayıkıza' ya da saygıyla, 'el-Hürre' (Özgür) ya da 'el-Arabbiye' (Arap) derdi; Verda ise bana, bir hizmetçinin hanımına duyduğu saygıyı gösterirdi. Ama geceleri hanımlığa soyunan oydu."

Amin Maalouf
Afrikalı Leo (sayfa 16)

Hiçbir şeye şaşırma, hakikatin de insanların da iki yüzü vardır.

Nasıl ki gelecek olgunlaşır geçmişte,
Geçmiş de çürür, geleceğin içinde.

"Gelmemenin bir vakti yoktur. İnsan coşkuyla beklerken ne kadar zaman geçerse, o büyük günün yaklaştığına o kadar inanır."

“Şu ıslığı dinle!Hava inliyor,çünkü saldırdım ona.Dinlemeyi bilsen ne dediğini duyardın:Şu dünyada daha hafif ol,ayağını vurmadan yürü,sert hareketlerden kaçın,ağaçları da çiçekleri de öldürme.Toprağı işler gibi yap,ama incitme onu,okşa sadece.Ve ötekiler avaz avaz bağırırken dudaklarını oynat,sakın bağırma.”

Ben, Hasan, tartıcıbaşı Muhammed'in oğlu, ben, Giovanni Leone de Mecidi; bir berberin sünnet ettiği, bir Papa'nın vaptiz etiği ben. Şimdi Afrikalı diye anılıyorum, ama Afrikalı değilim, Avrupalı da Arabistanlı da değilim. Bana Granadalı, Faslı, Zeyyatlı da derler ama ben hiç bir ülkeden, kentten ya da boydan değilim. Yolların oğluyum ben, ülkem kervan, yaşamımsa yolculukların en beklenmedik olanı.
Amin Maalouf
Afrikalı Leo (sayfa 11 )